Beta Touhou
Świat Zewnętrzny => 4um Games Center => Archiwum => Topic started by: Ekkusu on May 27th, 2011, 12:40 PM
-
To miał być kolejny spokojny dzień w Hakugyokurou. Minęło już trochę czasu od afery z doppelgangerem, i wydawało się, że wszystko wróci do normy. Żadnych doniesień o kradzieżach bielizny i takie tam... aż tu pewnego dnia ktoś zawitał do bram posiadłości. W tym samym momencie Saito spożywał śniadanie wraz z panią tego domu, Yuyuko. Lekko się zdziwili gdy do pomieszczenia weszła Youmu wraz z rudą Shinigami.
-To dla pani-Youmu podała kopertę. Co było w środku? Po pierwsze, pieniądze. Dużo pieniędzy. No i kartka.
-Na szkolenie? Do nas?-Zapytała zaskoczona księżniczka
-Ano. Shiki-chan uznała, że ma dość tego że od czasu do czasu się zdrzemnę w czasie roboty... więc wysłała mnie do was byście "nauczyli mnie dyscypliny!"-Komachi stanęła zwarcie i zaczęła machać ręką jakby posiadała tabliczkę Yama.
-
*Saito na moment zastygł w chwili gdy pałeczkami wkładał sobie porcje ryżu do ust, następnie przełkną, po czym odłożył miseczkę i pałeczki. Przetarł usta *
- Witaj Komachi, eee czy mi sie dobrze zdaje, czy My mamy nauczyć Ciebie dyscypliny?...
*utkwił swój wzrok w Shinigami*
-
-Nie przesłyszałeś się. Pieniądze za chęć zrobienia ze mnie wzorowego pracownika były w tamtej kopercie. Ale mam nadzieje, że część tego pójdzie na moje utrzymanie, co?-Zapytała z zakłopotaniem
-Co o tym sądzicie? Ja sama mam problemy z dyscypliną, więc zostawiam to wam
-No nie wiem...-Zaczęła Youmu-Z tego co wiem, to drugiego takiego obiboka to w całym Gensokyo się nie znajdzie
-Bez przesady...-Odezwała się urażona Yuyuko. Reakcja Youmu była natychmiastowa.
-Panienko Yuyuko, ja mówiłam o tej Shinigami!-Jeszcze moment, a by skoczyła do jej stóp, tak się wystraszyła. Oczywiście księżniczka się lekko obśmiała.
-
- Hmm w sumie to sądze iż Komachi ma w sobie spory potencjał... *Zastanowił się chwilę*
- Sądzę iż razem z pomocą Youmu możemy zająć się jej treningiem *na jego twarzy pojawiło się coś na kształt zdeterminowanego uśmiechu*
-
-Eh, a już myślałam, że odeślecie mnie z kwitkiem-Westchnęła kobieta. Usiadła sobie na podłodze i czekała sobie spokojnie co też teraz dla niej wymyślą.
-No to postanowione! Tylko w tym całym treningu nie zapomnijcie o mnie!
-Oczywiście księżniczko... Saito, może ty na razie się zaopiekujesz naszym gościem? Wyglądałeś na naprawdę chętnego do pomocy...-Youmu nie była zbyt rozentuzjazmowana... chwila, czy ona przez chwile nie patrzyła na jej biust?
-
- Zasiądź do posiłku, potem 40 minut przerwy i zaczynamy trening... *podniósł miske z ryżem, przeniósł wzrok na Youmu*
- Coś sie stało?
-
Komachi przyjęła zaproszenie, i to z przyjemnością... tyle tylko, że Youmu musiała szykować dokładkę (Oczywiście po zapewnieniu Saito, że nic się nie stało). W sumie... nawet dwie dokładki.
-No, ale się najadłam... to co, teraz drzemka?
-Ja bardzo chętnie-Uśmiechnęła się Yuyuko-Ale obawiam się, że ten miły chłopiec Ci na to nie pozwoli...
-
- 40 minut, aby zgaga nie złapała a potem widzimy sie pod Saigyou Ayakashi...
*powiedzial spokojnie Saito*
-
-A fakt, z tego wszystkiego zapomniałam... do zobaczenia!-Zawołała Komachi... a chłopak poszedł zająć się swoimi sprawami, by punktualnie 40 minut później...
...
50 minut później...
...
Godzinę później w końcu zauważyć Komachi idącą powoli w jego stronę. Jakoś jej się nie spieszyło, ziewała po drodze i ciągnęła za sobą kosę.
-Przepraszam, zasnęło mi się. Mam nadzieje, że nie będę musiała robić karnych pompek?
-
- Niestety, ale musisz sie nauczyc iz spoznienie wiaze sie z konsekwencjami... A mielismy zaczac inaczej...
*wzial ciezki kamien i wreczyl go Komachi*
- Przykro mi, ale za kazda minute spoznienia 1 okrazenie z tym kamieniem wokol Saigyou Ayakashi...
-
-Eh?-Zapytała patrząc na to, jaki to głaz przyniósł jej Saito. Ciężki dla niego... i chyba dla niej też. Dla wprawki spróbowała go podnieść.
-To waży z tonę!-Stwierdziła unosząc go na jakieś pół metra. Na początek usiadła na nim i zaczęła się nad czymś zastanawiać. Po chwili pstryknęła palcami, poszperała trochę w swojej szacie... i wyciągnęła kartę.
-Nautical Sign: "Flow of the River!"-Zawołała a spod jej nóg wyrósł statek który zaczął robić okrążenia wokół drzewa. Kamień również tam był...
-
- Sprytnie... dobry sługa musi być nie tylko silny, ale i roztropny... uznam to. *chwilkę się zastanowił*
- Powiedz mi, czy pani Yamaxanadu w jakiś sposób cie szkoliła?
-
-Ja też, ale za komplement-Shinigami uśmiechnęła się i z zadowoleniem usiadła na kamieniu.
-Jeżeli za szkolenie uznasz różnorakie kary i reprymendy to i owszem. Jedną z nich jest właśnie pobyt tutaj... uciekła mi dusza takiego jednego zbrodniarza... i w sumie jeszcze jej nie znalazłam... ale mniejsza, podobno Byakuren się tym zajęła. A czemu pytasz?
-
- Aha... *Saito przemilczał problem doppelgangera* Nue się nim zajęła...
Mniejsza, chcę abyś miło, ale i owocnie spędziła czas tutaj. *Wskazał oddalone o jakieś 2 km drzewa*
- Sprawdzę twą szybkość, wyścig do tamtych drzew. Bez używania mocy....
-Gotowa?! START! *Ruszył*
-
-Muszę?-Zapytała, jednak on jej nie słuchał. Gotowa czy nie, wybiegł... i dość szybko znalazł się przy drzewach. A gdzie była Komachi? Cóż... leżała sobie w połowie drogi w dość wygodnej pozie.
-Przewróciło mi się! Ah te suknie, nie sądzisz?-Zawołała do niego... idealne wyczucie spojrzenia.
-
...*uśmiechnął się szczerze i przyjaźnie*
- 50 pompek
-
-Ale ja naprawdę się wywaliłam! Byś spróbował biegać z takim dzwonem przy nogach... dajże spokój...-Można by wątpić w szczerość tych słów, ale mniejsza... po tej chwili jednostronnej dyskusji pod ciężarem CHOLERNIE przyjaznego wzroku spasowała.
-Męskich czy damskich?-I jak powiedział, tak zrobiła... chociaż zapewne przy męskich by dość mocno kręciła nosem...
-No. Już. Co teraz?-Prychnęła siedząc na ziemi
-
*przyjaźnie potarmosił ją po głowie*
- No już, już wstawaj... teraz zrobimy coś co może ci się spodobać... Pomedytujemy pod wodospadem... za 5 minut przyjdę po ciebie więc lepiej żebyś była gotowa... zaraz czy przydzielono ci kwaterę?
-
-No jeszcze nie, zdrzemnełyśmy się z panią Yuyuko a potem pogoniła mnie Youmu...-I to w sumie tyle co na ten temat odpowiedziała. Lekko się zdziwiła gdy Saito potarmosił ją po głowie, ale nic na to nie powiedziała.
-
- w takim razie ja przeniosę sie do namiotu, a ty zamieszkasz u mnie... Chodź, pokarzę ci co i jak i wezmę moje rzeczy... *ruszył w kierunku domu*
-
-Nie no, nie gadaj, aż mi głupio... może coś się znajdzie? W końcu to miejsce jest całkiem spore...-Komachi chyba się zakłopotała, chociaż w sumie... jakby bardzo nalegał, to chyba spasuje.
-Albo jak chcesz. Nie chce mi się Ciebie przekonywać. To mogłoby być męczące
-
- Tyle że jak bedziesz mieszkac w domostwie to bedzie mi trudniej cie przypilnować... zresztą chodźmy to ustalić z Youmu i panią Yuyuko...
*ruszył*
-
Ona też ruszyła... pierwszą osobą która spotkali była Yuyuko, ale ona jeszcze spała po posiłku, więc wielu rzeczy nie ustalą... więc będa musieli iść do ogrodu, gdzie Youmu mogła robić dwie rzeczy... o ile oczywiście tam jest.
Ale była. I pielęgnowała ogród.
-Co, już się poddajesz?-Zapytała żartobliwie Youmu
-
- Nie, po prostu musimy ustalić gdzie będzie mieszkać Komachi, oraz jak się będziemy zmieniać przy jej treningu.
- Jak narazie był pomysł aby mieszkała u mnie, ale to raczej kiepski pomysł...
*popatrzył się Youmu głęboko w oczy*
- Jakieś pomysły?
-
-Może mieszkać u mnie. Masz jakieś rzeczy?
-Nie... właściwie to Shiki-chan wysłała mnie z wielkim hukiem. Nie zdążyłam wziąć rzeczy
-Jutro kupimy Ci jakieś ubrania na zmianę. Może jeszcze dzisiaj... Saito?-Zapytała patrząc się na chłopaka
-Ja tam mogę z nim iść... wolę zdać się na swój gust niż na jego, bez urazy!-Komachi szturchnęła parę razy łokciem chłopaka. Chyba już jej sie poprawiło po tej krótkiej rozgrzewce.
-
- Dobrze, w takim razie idziemy do kourindo, Youmu przygotujesz jej pokój? Jak wrócę omówimy jej trening...
-
-Pewnie-Youmu poszła do środka, a Saito z Komachi na zewnątrz.
-W Kourindou? Ubrania? Chcesz mnie ubrać w jakieś dziwne kółka, kulki i bloki? Parę razy tam byłam... dziwne miejsce. Ale Shiki spodobało sie tam jedno urządzenie. Budzik. Kupiła mi go na urodziny
-
- W takim razie możemy iść do ciebie, weźmiesz swoje rzeczy... i weź budzik
-
-No dobra, dobra, Kourindou w sumie nie brzmi aż tak źle!-Dziwne, przestraszyła się trochę. No ale dotarli do Kourindow, zapytali się o ubrania... i dostali parę kimon po promocyjnej cenie.
***
Saito i Komachi znaleźli się przed wodospadami niedaleko Hakugyokurou. Nie były one tak okazała jej przy górze Youkai, ale winny wystarczyć.
-No, a teraz sprecyzuj co miałeś na myśli przez "medytacja"
-
- Będziemy hartować ciało i ducha... Usiądziemy w pozycji kwiatu lotosu i smagani wodą skupimy się na swoim wewnętrznym ja... Przemyśl czemu tu jesteś i co powinnaś zmienić w swoim postępowaniu
*usiadł na kamieniu pod wodospadem*
- Gotowa? Zaczynamy
-
-Oh, no dobra...-Westchnęła i... oh jej. Saito będzie miał problemy ze skupieniem, gdyż Komachi zaczęła się rozbierać do bielizny. Widząc jego wzrok stwierdziła "Nie chce zamoczyć ubrania". Bieliznę miała rdzenno japońską... znaczy się, bandaże na piersiach i majtki które je trochę przypominały. Ale widząc jak zareagował założyła jedno z kimon.
Saito usiadł na kamieniu, Komachi też. I wszystko wyglądało faktycznie tak, jakby Komachi medytowała przymknięte oczy, pozycja... sukces?
-Hrrrrrrrrrrrrr...-Chyba niekoniecznie. Pomimo spadającej wody jakimś cudem Shinigami udało się... zasnąć.
-
*Saito podniósł mały kamyk i delikatnie rzucił w Komachi*
-
Nieco mocniejsze chrapnięcie. To wszystko.
-
*Po cichu wstał, podszedł do niej i krzyknął*
- PANI YAMAXANADU W ŚMIERTELNYM NIEBEZPIECZEŃSTWIE!
-
-OBIAD?!-Zawołała natychmiastowo podnosząc się na równe nogi. Gdy zorientowała się gdzie jest, trochę się speszyła.
-No co, tam Shiki-chan mnie czasami budzi... przeważnie wtedy dostaje karę, ale co na to poradzę...
-
- Czyli wychodzi na to iż Shiki-sama nie może na ciebie liczyć... a może lubisz być karana... *zaczerwienił się, potrząsną głową*
- Powiedz mi jak z twoim spaniem, może śpisz nieregularnie a potem odsypiasz w ciągu dnia?
-
-Ważne że wstałam. To się chyba liczy-Westchnęła nie zauważywszy jego zaczerwienienia. Poprawiło przy okazji swoje kimono które lekko się zsunęło.
-Nie, to nie to. Prawdę powiedziawszy moja praca jest strasznie nudna. W jedną stronę, w drugą stronę, i tak w kółko... takie siedzenie w miejscu tez mi średnio odpowiada. Ale inni mają jeszcze gorzej. Sama papierkowa robota...
-
- Fizycznie jesteś sprawna... *przyłożył palec wskazujący do jej czoła*
- Problem leży raczej tu... powiedz, wiedząc iż czeka cie kara czemu lekcewarzysz swoje obowiązki?
-
Komachi uśmiechnęła się gdy zadała to pytanie. Czy właśnie na to czekała?
-Podobało by Ci się gdybyś musiał przez cały czas przewozić ponure dusze w te i wewte? Nudno się robi... czasem się zastanawiam czy nie lepiej by mi było za biurkiem. Tam mogłabym przynajmniej bezpieczniej się zdrzemnąć... ale aż tak bardzo nie narzekam. To Shiki-chan chce koniecznie by wszystko było perfekcyjnie
-
- więc wychodzi na to iż bardziej przydałyby ci się wakacje... *zastanowił się* lecz zastanawiam się czy wiesz jaki obowiązek na tobie ciąży.
- Ustalę z Youmu co i jak, a do tego czasu chociaż poobserwuj jak my wywiązujemy się z naszych obowiazkow i czerpiemy z tego satysfakcję...
-
-No, zrób ze mnie kompletnego lenia jak Ci aż tak bardzo na tym zależy-Komachi przewróciła oczyma i zebrała rzeczy leżące na trawie.
-Rozejrzę się tutaj trochę i spotkamy się później, dobrze?
-
*Saito poszedł do Youmu*
- Youmu, musimy ustalić jak ma wyglądać trening Komachi, bardziej niż nad aspektami fizycznymi musimy sie skupić na jej psychice.
Ona sie nie zmieni dopóki sama nie będzie tego chciała... I właśnie to trzeba u niej zmienić. Nastawienie.
-
Youmu była w swoim pokoju, i właśnie przygotowywała to miejsce do pomieszczenia drugiej osoby.
-Skoro już tu jest to trzeba coś z nią zrobić... pamiętam, że kiedyś były przez nią problemy... masz jakieś propozycje? Byłoby łatwiej gdybyśmy mieli jakiś autorytet, ale to obca osoba... i w sumie nie musi się nas słuchać. Chociaż będzie łatwiej jeżeli się o tym nie dowie
-
- Autorytet mówisz...
Sądzę iż nawet Yamaxanadu nie jest dla niej wystarczajacym autorytetem skoro nie moze sobie z nią poradzić...
*pomyślał chwilę*
- chyba udam się do kogoś po radę... dziękuję za rozmowę!
*wyruszył do świątyni Hakurei*
*wysze*
-
Po drodze do świątyni Hakurei zaczepiło go parę grup wróżek, jednak szybko sobie z nimi poradził nawet się nie zatrzymując. Standard. A tak to bez problemu znalazł się przed świątynią. Reimu aktualnie siedziała tam na schodach w towarzystwie lodowej wróżki... skądinąd mu znanej, a przynajmniej ze słyszenia.
-
*Podszedł i wrzucił trochę grosza do skrzynki*
- Witajcie, jak mija wam dzień?
-
-Suppa!-Odezwała się wróżka ciesząc się, że ktoś przyszedł. Reimu skwitowała to westchnięciem.
-Od rana nie daje mi spokoju. Naprawdę nie masz czegoś innego do roboty?
-Tamta trójka gdzieś poleciała i się nudzę! Pobawmy się w końcu w coś!
-Ehhh... mogę TOBIE w czymś pomóc?-Zwróciła się do Saito podnosząc swoje szanowne cztery litery ze schodów. Wróżka zrobiła to samo.
-
*Saito uśmiechnął sie ciepło*
- Ja tylko przy okazji, w zasadzie nie przeszkadzaj sobie.
*Powiedział, po czym ruszył do w swoim mniemaniu największego Autorytetu w Gensokyo.
Za świątynie*
-
A za świątynią to co zwykle. Gorące źródło, żółw w nim... ale największego autorytetu w Gensokyo nie było widać. Nic nowego. Trzeba ją wywołać.
-
*Saito przykląkł na kolano, pochylił głowę i rzekł:*
- Moja pani przybądź, gdyż potrzebuje twej rady...
Mima-sama przyzywam cię!
-
-Lepiej, żeby powód był wystarczająco dobry by mnie przyzwać-Mruknął ktoś za jego plecami. Guess who?
-To z jakim problemem do mnie przychodzisz?
-
- Mima-sama, potrzebuję twojej rady...
Otórz mam następujący problem: Jak nauczyć kogoś, kto nie ma poszanowania dla autorytetu, nie boi się konsekwencji swojego lenistwa i nie ma najmniejszej ochoty tego zmieniać, aby zmienił swoje nastawienie i sumiennie a także i z ochotą wywiązywał sie ze swoich obowiązków?
*cały czas nie podnosił wzroku*
- A także chciałem się dowiedzieć, czy niczego ci nie potrzeba...
-
-Innymi słowy jak zmobilizować kompletnego nieużytka do pracy?-Zapytała Mima... chyba się uniosła i usiadła na pobliskim drzewie
-To już do takich rzeczy mnie potrzebujesz? Rozumiem sprawę tamtego doppelgangera, ale to... odpowiem Ci tylko dlatego, że chce CI się odwiedzać taką starą pannę jak ja-Mima zaśmiała się lekko. Kątem oka widział, jak jej niezmaterializowana połowa rytmicznie poruszała się w przód i w tył.
-Jak nie działa kijek to trzeba użyć marchewki. Coś, co dostanie tylko wtedy gdy zrobi to co należy. To najprostszy i najskuteczniejszy sposób... poza hipnozą
-
- Tylko jej nie zależy na niczym innym, tylko na świętym spokoju... w tym przypadku nie mam pojęcia jaka może być marchewka.
Nawet zawalenie jej robotą nic nie da, gdyż wykręci się jakoś z tego...
- Czy napewno ci niczego nie potrzeba?
-
-Pomyśl, popytaj, poszperaj... jesteś bystrym chłopcem. Pokaż, że się nie mylę-Za to na odpowiedź do jego następnego pytania Saito musiał chwilkę poczekać.
-W sumie... jest coś, co mógłbyś dla mnie zrobić... podpytaj Yuki czy ma może jakieś interesujące kwiaty, dobrze?
-
- Spróbuję się dowiedzieć na czym jej zależy...
A do Yuuki udam się natychmiast Mima-sama...
-
-To świetnie... nie trać czasu... ja będę tutaj czekać. Jak zwykle-Mima rozpłynęła się w powietrzu i Saito został sam z żółwiem.
***
Przed sobą miał pole pełne słoneczników. Koło niego przeleciało parę wróżek z takowymi. Buzie miały uśmiechnięte, a głowę pewnie pełną różnych pomysłów. Ledwo co Saito wylądował, a już w tamtym kierunku wystrzelił świetlisty promień. Master Spark.
-Mogę w czymś pomóc?-Zapytała zielonowłosa kobieta. Opierała się na parasolu, a na jej twarzy widniał uśmiech.
-
*Ukłonił się*
- Witam, przysyła mnie Mima-sama... Pyta się czy masz jakieś jego interesujące kwiaty...
-
-Interesujące kwiaty? Kiedy to było kiedy ostatnim, razem się widziałyśmy... szmat czasu. Skoro ma aż tak dużo wolnego czasu to mogłaby się tutaj pofatygować sama... taaaaaaak... wejdziesz może na herbatę?-Zapytała odsuwając się od drzwi swojej chatki. Było w niej coś mocno... niepokojącego. Trochę tak jak w Mimie gdy ją widział po raz pierwszy.
-
- Ależ dziękuję za zaproszenie, chętnie wstąpie
*ukłonił się i wszedł do środka*
-
W środku dominował kolor zółty połączony z czerwienią, co było dość drapieżnym połączeniem... ale często kojarzony tez z domkami europejskimi. Mieszkanie było stosunkowo małe, ale być może wystarczało jej w samotnym życiu? Został zaproszony do stołu, a ona sama zajęła się przygotowaniem herbaty... w miedzyczasie jednak położyła talerz z ciastkami.
-A na cóż to Mimie potrzebne są moje kwiaty? Nie zwykła prosić kogoś o cokolwiek bez wyraźnego powodu...
-
*spróbował ciastka*
- Spytałem panią Mimę, czy czegoś potrzebuje, a ona odesłała mnie do Pani...
-
-Typowe dla niej. Nie wtajemnicza innych w swoje plany... coś dla niej znajdę, ale to później. Niech sobie poczeka skoro sama do mnie nie przyszła...-Herbata była już zagotowana, więc położyła imbryk oraz dwie filiżanki na stole. Szybko.
-Czasem się zastanawiam czy nie lepiej byłoby dla niej zaakceptować tego całego systemu kart zaklęć... strasznie się zdenerwowała gdy zostały wprowadzone w życie, wiesz? Mówiła, że to "zniszczy piękno walki na śmierć i życie". Co o tym sądzisz?
-
- Sądze iż jest to kwiestia sporna... Na pewno pokazuje piękno walki...
Jednak na pewno pozbawiają cię możliwości dokonania krwawej zemsty... Moja została dokona, więc teraz nie pragnę śmierci dla nikogo... *chwila pauzy*
- Chyba że coś zagrozi osobom, na których mi zależy
-
-Właśnie... wtedy możesz mieć kłopoty... jak każdy inny. Gensokyo stało się miejsce trochę bardziej bezpiecznym niż kiedyś... przynajmniej dla tych co posiadają trochę więcej mocy niż człowiek z zewnątrz. Teoretycznie więc dla wszystkich... napij się trochę, zjedz coś-Yuuka uśmiechnęła się i nalała mu herbaty do filiżanki.
-Mi to osobiście nawet odpowiada. Mam trochę spokoju... ale Mimie ani trochę. Dlatego nic nie robi
-
*Saito chwile milczał, lekko miętosił kubek w dłoniach*
- To chyba dobrze, że nikt nie ginie w Gensokyo... Można żyć w spokoju i harmonii... Lecz jednak czegoś brakuje... Tej świadomości iż cienka nić życia może zostać przerwana...
I chyba tego brakuje pani Mimie...
*napił się herbaty*
- Pyszna...
-
-Cieszę się... własnej roboty...-Yuuka wstała, podeszła do szafki, i zaczęła czegoś tam szukać. Wyjęła tekturowe pudełko w którym znajdowały się różne podpisane woreczki.
-Wybierz coś sobie... większość z tych roślin jest albo trująca albo mięsożerna. Z pewnością spodobają się Mimie. Z gwiazdkami przejawiają niewielki "talent" magiczny-Dziwne... kobieta ta uśmiechała się jeszcze szerzej niż wcześniej. Aż tak się cieszyła, że może się pochwalić swoją "kolekcją"?
-
- Hmm... Pani Mimie powinny się spodobać te z talentem magicznym... piękno potrafi być zabójcze... wezmę ten *Wskazał woreczek*
*Saito zaczął odczuwać niepokój, powoli pociągnął łyk herbaty, zagryzł ciastkiem*
- A jakie jest Pani podejście do śmierci...?
-
-Na każdego przyjdzie kiedyś pora... no, na prawie każdego. Ale i potem może być dość zabawnie... zapytaj swojej pani-Yuuka odstawiła resztę do szafki.
-Niech podlewa trzy razy dziennie i nawozi krwią dwa razy dziennie pomiędzy podlewaniami. Przynajmniej godzina przerwy... taaak...-Oparła się o ścianę i patrzyła na Saito. Już miał coś powiedzieć kiedy zrobiło mu się słabo. Oparł swoją głowę o dłoń, a resztę ciała łokciem. Yuuka uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
-Smakowała herbatka? Ciastka mogło trochę się przypalić...
-
- Nie muszę pytać swojej pani... *starał się wytrzymać osłabienie, popatrzył Yuuce głęboko w oczy*
- Ja już raz zginęłem...
-
-Zawsze możesz zginąć po raz drugi-Obraz przed oczyma stał się zamglony, i najbardziej widoczną rzeczą nim stracił przytomność był jej uśmiech...
***
Obudził się (sukces!) niedaleko wioski ludzi. Miał przy sobie miecze, woreczek z nasionami... ale to wszystko. Poza tym był kompletnie nagi. A to Ci psikus. Podniósł się i... ojej... jego skóra stała się jasnoniebieska! Nie mówiąc już o tym, że był strasznie otępiały... i jego czucie było mocno ograniczone. Jakby był cały zdrętwiały... i to do kwadratu.
-
- Niebezpieczna kobieta, choć miła jest w niej coś przerażającego... *pomyślał Saito, wykonał kilka ćwiczeń fizycznych, aby pozbyć się odrętwienia*
- Cóż za silna trucizna to musiała być, aby podziałać na kogoś półmartwego... *zastanawiał się, jednak po chwili nazbierał suchych traw z których za pomocą kontroli materi wykonał ubranie i charakterystyczną azjatycką trójkątną czapkę. Następnie podniósł gruby kij, który również przerobił na porządny kostur.*
- Wyglądam jak chory pielgrzym... No to w drogę do świątyni! *Ruszył*
-
Parę ćwiczeń fizycznych i faktycznie pozbył się odrętwienia... az za bardzo. Wygląda na to, że nie skończyło sie jedyni na zabarwieniu jego skóry na niebiesko i pozbawieniu go ubrań... czuł się jakby przynajmniej 10 minut temu ktoś go zbiczował, i to naprawdę porządnie... albo przynajmniej zlał cienkim pasem gdzie popadło. I niby faktycznie, tu i ówdzie miał pewne ciemniejsze wstęgi... miał tez taki dziwny posmak w ustach... nah... nie... nieważne...
"Pustelnik" udał się w stronę świątyni. Kapłanki tam nie było, za to przed wejściem kręciło się parę wróżek... nic interesującego w sumie.
-No wyjdź na dwór!
-Chce spać!-Kapłanka miała tutaj rację, słońce powoli zachodziło, więc dla niektórych zaczynała się pora odpoczynku... na szczęście wróżki go nie zobaczyły...
***
-Ten niebieski kolor skóry i wstęga nad okiem świadczy o tym, że faktycznie byłeś u Yuuki. Herbatka i ciastka smakowały?-Zapytał duch uśmiechając się wszechwiedząco. Tylko szkoda, że dopiero teraz o tym się Saito przekonuje.
-
- Tak Mima-sama, poczęstunek był wyborny... Lecz nie mam pojęcia, co się ze mną stało i jakiego typu trucizny na mnie użyto...
- Ah, właśnie *Podsunął woreczek*
- Tę roślinę należy podlewać trzy razy dziennie i nawozić krwią dwa razy dziennie pomiędzy podlewaniami z przynajmniej godzinną przerwą...
-
-Uhum... rozumiem...-Po raz pierwszy Mima wyglądała na zaskoczoną. Po chwili jednak wszystko wróciło do normy.Wyciągnęła z woreczka kawałek papieru, oraz wysypała na ziemię... wiele różnych zwiniętych kuleczek z tego samego "materiału"
-Jakże to dla niej typowe... "Jak czegoś chcesz to sama się pofatyguj". Niczego innego się po niej nie spodziewałam... ale ty masz lekcję, która może Ci się przydać w osiągnięciu swojego celu. Każdy ma swoje ukryte pragnienia i... nazwijmy to przypadłościami. Tylko niekoniecznie może je spełnić w normalnych warunkach. No i poza tym... nigdy niczego nie jedz i nie pij u Yuuki...-Ogółem Mima wyglądała na zadowoloną z tego co się stało. Czyli... poniekąd... zadanie wykonane.
-
- Yuuka wydaje się być miłą osobą... jednak jest w niej coś iż masz ciarki na plecach... Czułem także od niej jakiś... żal i melancholię? Smutek?
*westchął*
- Moja pani, nie wiesz jak moża pozbyć się tego niebieskiego koloru?
-
-Albo jest to magia, albo skutek jednej z trucizn... a jak to trucizna, to powinno minąć samo. Poczekaj...-W jej dłoni znikąd pojawiła się półksiężycowata laska. Przesunęła nim powoli nad Saito... i nic...
-Trucizna... i chyba nawet wiem jaka. Jutro powinno być wszystko w porządku.
-
- Dziękuje ma pani *skłonił się*
Jeżeli to już wszystko, to odejdę na spoczynek...
-
-Proszę... czekam na następne spotkanie-I Mima zaczęła znikać... pytanie... jak Saito rozumie słowo "spoczynek"? Ciągle był lekko... nieprzytomny, pomimo swoich ćwiczeń.
-
- Dziękuję za poświęcony mi czas
*powstał i ruszył do Hakugyakuro*
-
Ruszył..,. w międzyczasie zrobiło się już ciemno... ciekawe więc iel czasu był u Yuuki... nah, mniejsza. Ważne, że tam dotarł, chociaż dziwnie sie czuł w tych ubraniach... drapały go.
Pierwszą rzeczą o której MIMOWOLNIE pomyślał, było pójście do siebie i zapadnięcie w sen. Tak się złożyło, że po drodze spotkał zaspaną Yuyuko, która zapewne miała podobny cel... albo była pijana? Cięzko powiedzieć, przynajmniej nie z takie odległości. Ale sceneria jakz horroru - długi ciemny korytarz, na którego końcu była "nieznana" niebieskoskóra osoba z dwoma mieczami przy pasie.
-A...AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! DUCH!!! RATUNKU!-Krzyknęła Yuyuko i wykonała gwałtowny taktyczny odwrót.
-
- Moja pani!, proszę się nie obawiać! To ja, Saito!
*Krzyknął*
-
A Yuyuko dalej uciekała... i chyba obudziła całe Hakugyokurou. Po jakimś czasie Youmu wyszła ze swojego pokoju, chociaż chyba niezbyt się tym przejmowała... była już przyzwyczajona do róznych przypadłości swojej pani. Ale widok niebieskiego półducha był lekko mówiąc dziwny.
-Saito, co Ci się do licha stało?!-Zapytała trzymając przestraszoną Yuyuko na piersiach.
-
- Herbatka u Yuuki... *westchnął Saito*
- Proszę się uspokoić Pani... *zwrócił sie do Youmu*
- Co jej jest?
-
-Ah, Saito, myślałam, że jesteś trochę bardziej ostrożny!-Odpowiedziała mu... Yuyuko. Już nie wyglądała na przerażoną, za to bardziej na... zmartwioną?
-Doskonale wiesz, że Gensokyo nie jest bezpieczne... jak niektórym się wydaje. Po co się narażać na ciosy?-Yuyuko pokazała palcem jeden ze śladów na jego skórze. Youmu złapała się za głowę.
-Jak słowo daje... jak się to stało?
-
- Zawitałem do niej w sumie z powodu Komachi... I dowiedziałem się czegoś co może nam pomóc. *widział zmartwioną Youmu*
- Nie przejmujcie się tym niebieskim odcieniem, trucizna przejdzie do jutra... *uśmiechnął się*
- A właśnie, jak tam nasza "Podopieczna"?
-
-Śpi oczywiście. Jutro obudzi się ją o piątej rano... myślę, że Yamaxanadu była dla niej trochę zbyt łagodna. Trzeba jej zrobić prawdziwy obóz przetrwania... mój dziadek był dla mnie bardzo surowy i wyrosłam na przykładnego sługę. Z nią pewnie będzie podobnie
-Ale ty wtedy byłaś małą dziewczynką, a ona jest już dojrzałą kobietą-Zwróciła uwagę Yuyuko
-Przepraszam za moją śmiałość, ale chce zwrócić uwagę na dwie rzeczy... po pierwsze, na naukę dyscypliny nigdy nie jest za późno. Po drugie... ciągle jest pani na mnie uwieszona.
-Ah, przepraszam... to bieganie trochę mnie zmęczyło. Pójdę spać...-I tak oto Youmu i Saito zostali sami...
-Te pręgi wyglądają dość paskudnie... co tam konkretnie się stało?
-
- Nie mam pojęcia, zostałem zatruty i straciłem przytomność... *powiedział obolały*
- Lecz wyciągnełem z tego ważną lekcję: otóż każdy ma jakieś ukryte pragnienia, które próbuje w jakiś sposób zrealizować... I właśnie musimy dowiedzieć się jaka jest przysłowiowa "marechewka" na Komachi...
*Zaczął się przeciągać, lecz z powodu bólu przerwał*
- Jestem cały obolały... Onsen dobrze mi powinien zrobić...
-
-Kto powinien mieć na Ciebie oko... nie wiadomo przecież czy Ci się nie pogorszy... mógłbyś się utopić! Idź tam, ja zaraz do Ciebie dołączę...-Youmu poszła do swojego pokoju... szybko należałoby dodać.
-
*Saito zatoczył się i oparł o ścianę, następnie przyłożył rękę do czoła*
- Spokojnie, trucizna jeszcze działa i masz halucynacje, to minie *powiedział do siebie*
- Ona nie mogła tego powiedzieć... *wziął po drodze ręcznik, który zanurzył w zimnej wodzie, następnie zrzucił drapiące ubranie i wszedł do gorącej wody. Rozsiadł się wygodnie, a chłodny okład położył sobie na głowie...*
- Co za dzień...
-
Usiadł tak... i czekał. Wyglądał niewątpliwie interesująco z niebieską skórą, ale co mógł poradzić... musiał czekać do jutra. Z jednej strony mięśnie mu się rozluźniały, a z drugiej rany które odniósł niewiadomo kiedy dawały o sobie mocno znać. W końcu ktoś przyszedł, i to była Youmu... ale... dziwnie wyglądała. Chyba pomyślała, że będzie się czuć za bardzo skrępowana, więc założyła na siebie... strój kąpielowy jednoczęściowy, który kiedyś kupiła jej Yuyuko bo jej się spodobał. Kolor srebrny.
-Co się tak patrzysz?-Zapytała skrępowana i czym prędzej weszła do środka.
-
- Youmu?! *Natychmiast zsunął ręcznik zasłaniając wiadome miejsce*
- Co ty tu robisz w tym stroju?!
- ... Ah, to pewnie kolejna halucynacja... spokojnie, przejdzie ci *powiedział do siebie nieco uspokojony*
-
Nie wiadomo czy Youmu jeszcze bardziej się speszyła czy zdenerwowała...
-Bym nie musiała robić tego co ty przed chwilą-Mruknęła patrząc z bok-Litości, przecież jesteś chłopcem, byś chociaż trochę pomyślał! Jutro wyrównam rachunki z tą Yuuką... nie odpuszczę jej, za nic!
-
*otworzył szerzej oczy*
- To jednak ty... *w jego oczach zabłyszczały łzy*
- Dziękuje ci za to że jesteś... jednak błagam cię, zostaw Yuukę, ona jest zbyt potężna, mogłabyś skończyć gorzej niż ja... *zamilkł*
- Przepraszam że plotę, ale jestem naprawdę zkołowany... jednak Yuuka jest za silna....
-
Pach pach, pach pach - Saito został mało delikatnie poklepany po obu policzkach. Nie był to tzw. liść, ale to odczuł
-Przestań się zachowywać jak baba bo Ci tez zrobię "szkolenie"! O mnie masz się nie martwić, a ty masz wypocząć, zrozumiałeś?-Youmu niemalże na niego wlazła. Jedną ręką trzymała go pod szczęką, drugą miała w przygotowaniu do kolejnej serii... jednym łokciem opierała się na jego klatce piersiowej.
-
*Popatrzył się jej głęboko w oczy, podniósł rękę i pogłaskał ją po głowie*
- Dziękuję ci Youmu za to, co dla mnie robisz i obiecuję ci, że będę się starał jeszcze bardziej. Dla Mnie, dla pani Yuyuko, dla Ciebie...
*zastygł z ręką na jej głowie, cały czas patrząc się w jej oczy*
-
Jej oczy wyrażała... zażenowanie i dezaprobatę. Chyba chłopak się zapomniał.
-Odpocznij lepiej. Jutro będziesz miał tamtą na głowie-Youmu odsunęła się od Saito i usiadła obok niego... cóż...
-
*Saito się zaczerwienił, powoli wstał (ręcznik miał obwiązany w pasie) i skłonił się najniżej jak mógł*
- Przepraszam za moje zachowanie, nie wiem co we mnie wstąpiło... naruszyłem twój honor moim zachowaniem i jestem gotów ponieść karę, a także z całego serca proszę cie o wybaczenie
*trwał bez ruchu schylony z zamkniętymi oczami.*
-
-Dotrzymaj tego co powiedziałeś-Odpowiedziała Youmu, która ciągle siedziała w źródełku. Popatrzyła się na swoje dłonie, na których widniały mniejsze i większe blizny... no ale cóż, cały czas pracuje z ostrymi rzeczami.
-Powiedz mi lepiej czy wymyśliłeś tą całą "marchewkę"
-
*Saito usiadł jak najdalej, naprzeciwko Youmu*
- Właśnie z tym mam problem, ponieważ zachowuje się jakby na niczym jej nie zależało, tylko na świętym spokoju. A tę marchewkę sama sobie zapewnia... Mamy ją zamęczyć, nie dać jej chwili wytchnienia? Przecież to błędne koło...
-
-Ty tutaj jesteś ekspertem od "marchewek". Ja dalej uważam, że trzeba jej zrobić takie piekło, by z radością wróciła do swojej pani...-Westchnęła i uszczypnęła swój strój. Skrzywiła się.
-Jakie to niewygodne, matko... za bardzo mnie opina...
-
*Saito zaczerwienił się, zsuną do wody na poziom nosa i zaczął puszczać bańki*
- M-może jest za mały.... WRACAJĄC DO KOMACHI *szybko zmienił temat* piekło jej niestraszne... musi zrozumieć że ma bardzo odpowiedzialną pracę... według mnie trzeba ją zmotywować... może część winy leży po stronie Yamaxanadu, bo nie wie jak do niej podejść...
- Jutro ja pójdę do sklepu, ty spróbuj ją wypytać o to na czym jej zależy... kobiecie szybciej się zwierzy...
-
-Może... zrobię to jak wyrównam porachunki z Yuuką. Jak tego nie odpuszczę to pomyśli, że może robić takie rzeczy bezkarnie... a na taką utratę autorytetu nie pozwolę-Popatrzyła nieco spode łba na Saito... ale szybko wróciła do standardowego podejścia.
-A potem będziemy mogli zrobić to co kiedyś mi proponowałeś... może tamte SHinigami sie wreszcie na coś przyda?
-
- Youmu, proszę cię *Saito pobladł* Yuuka jest za silna. Nie wybaczę sobie jeżeli coś ci się stanie, bo wiem że to z mojego powodu chcesz tam iść. *przełkną şlinę*
- Nie rób tego, nie warto...
*położył ręke na czole*
- Zaraz, co ja ci proponowałem?
-
-Aromatyczną herbatę-Przypomniała mu... no tak, po ostatniej aferze z doppelgangerem tak było. Swoją drogą, chyba Nue dobrze go pilnuje, bo ostatnio o kradzieżach bielizny nie było nigdzie słychać...
-
*Saito odprężył się*
- Ależ oczywiście, postaram znaleźć najlepszą herbatę w Gensokyo. Obiecuję ci to w ramach przeprosin za to przed chwilą...
- A co do doppelgangera to mam nadzieje że nic sie nie wydarzy, chociaż za słabo znam Nue aby mieć pewność... Ach ta Komachi... *Westchnął*
-
-Tak jak wszyscy...-Stwierdziła gdy przeszli na temat "znajomości" Nue, a raczej jej braku... no, Saito już się zrelaksowali, przyzwyczaił w miarę do bólu...
-Może już pójdziemy do łóżek? Chyba, że chcesz TUTAJ spać...
-
- Jak ten czas leci...*westchnął*
a tak miło mi się z tobą siedzi... rzadko zdarzają się takie sytuacje... Powiedz mi, jaki materiał lubisz najbardziej?
-
-Materiał?-Zapytała Youmu-Znaczy się... w jakim sensie "materiał"? Nie rozumiem-Była zdezorientowana ogólnością pytania.
-
- No w sensie na ubrania... *Saito sie zaczerwienił*
-
-Um... nigdy się nad tym nie zastanawiałam...-Dlatego musiał dać jej chwilę na przemyślenie sprawy
-Naprawdę nie wiem... coś wygodnego, by mnie nie ograniczało i nie obcierało... coś wytrzymałego...-CHwila podejrzliwego spojrzenia na chłopaka...
-Ty się lepiej zajmij tamtą zamiast myśleć o jakiś głupotach...
-
- Ależ oczywiście.... *uśmiechnął się do Youmu*
- Może przyniosę jednak herbatę? Tak na przedsmak?
-
-Jak już gdzieś idziesz to do łózka... mówię Ci, odpocznij! Sheeez... dogadaj się tu z nim...-Youmu wyszła ze źródła. Woda spowodowała, że kostium jeszcze mocniej opinał się na jej ciele. Jej niewielkie sutki były doskonale widoczne, tak samo jak niewielkie podłużne wgłębienie na kroczu... i to większe pomiędzy pośladkami.
-Dobranoc-Youmu klekocząc drewnianymi sandałami udała się do środka posiadłości...
Yyyyy... to co ona właściwie mówiła?
-
-... D-d-d-d donononobrano TFU
Dobranoc Youmu *powiedział cały czerwony*
- Idź szybko do futonu, bo mi się tu przeziębisz >/////<
-
-Dobrze, ty też...-cholera, jak na złość się obróciła!-Wszystko w porządku? Jakoś dziwnie wyglądasz... i brzmisz...
-
- chyba mi sie lekko pogorszyło! *powiedział szybko Saito*
- nie przejmuj sie mną, lepiej idź do futonu, bo jest chłodna noc i mi sie przeziębisz!
-
-Jak uważasz...-Ufff... poszła... mógł trochę ochłonąć... i tak jakby... chyba jego skóra powoli wracała do poprzedniego, normalnego stanu.
-
- Co ja z nią mam... *westchnął następnie wstał i udał się na spoczynek, po drodze jednak zajrzał czy u Komachi wszystko w porzadkh*
-
Wstał, udał się na spoczynek w swoim drapiącym wdzianku... uchylił drzwi...
...zapomniał, że Komachi śpi u Youmu... albo... nieważne, jakieś zamotanie. Tak czy siak, w ciemności zauważył dwie rzeczy. Po pierwsze, leżącą sylwetkę kobiety z dwoma kucykami. Po drugie, zarysy nagiej Youmu, która to właśnie sięgała po swoje nocne wdzianko... piżamę... ewentualnie miała na sobie strój kąpielowy... ale... chyba leżał obok...
-
*Saito najchętniej zapadłby się pod ziemie... co też zrobił w formie eterycznej, następnie jak najszybciej udał sie na spoczynek do swojego domu.*
-
W dość dobrej chwili, bo Youmu zauważyła, że drzwi jakoś same się uchyliły... może niczego nie zauważyła...
Chłopak cały rozgorączkowany położył się spać...
Następnego dnia chyba wszystko wróciło do... ugh... jego... wszystko... chyba będzie jeszcze przez dłuższy czas pamiętał spotkanie z Yuuką. Ale przynajmniej skóra wróciła do swojego naturalnego koloru. Gorzej, że chyba nawet po twarzy dostał... czymś... chyba była pora śniadaniowa.
-
*Saito odświerzył sie, założył normalne ubranie i elementy pancerza następnie złożył ręce do modlitwy*
- Pani Mimo, Pani Yuyuko, dajcie mi siłę. Oby ten dzień był udany...
*Powiedział, po czym udał się na śniadanie
-
Udał się na śniadanie... i była cała szczęśliwa rodzinka. Chociaż po stronie Komachi i Yuyuko było jakoś tak.,.. dużo tego jedzenia. Może dlatego, że były tylko one?
-No i co tam dla mnie dzisiaj planujesz?-Zapytała Komachi po przełknięciu trochę za dużego (Według Saito) porcji ryżu.
-
- Na Bogów! Ona to zrobiła! *krzyknął Saito, po czym z nadludzką szybkością wybiegł z domu. cel miał jeden. Yuka*
-
Ruszył nie słuchając nawet tego, co panie mają do powiedzenia... i sam nawet nie zauważył, jak szybko znalazł się na polu słoneczników. Poranny wiaterek prześlizgiwał się pomiędzy roślinami... a z domku nikt nie wychodził. Może tym razem nie było perfidnych wróżek, które ośmieliły się wchodzić na jej teren? Ewentualnie już się z nimi uporała.
-
*Saito przybrał forme ducha, po czym podleciał do okna i zajrzał do środka...*
-
Yuuka leżała sobie w łóżku na brzuchu i przeglądała cieniutką książeczkę... z dużą ilością obrazków.
-
*Saito uspokoił się, i powoli odleciał od domu Yuuki. Skoro już wyszedł z Hakugyakurou postanowił udać sie na zakupy do kourindou*
-
Poleciał... i nic go nie powstrzymało. Tylko jedna rzecz była zastanawiająca... gdy Saito doleciał, zastał lekko zdziwionego sklepikarza. Gdy poprosił o parę rzeczy, jeszcze bardziej był zaskoczony.
-Youmu już tutaj była... więc... minęliście się?
-
*źrenice Saito zwęziły się*
- Jak to, Youmu już tu była? Kiedy? Co mówiła? Wiesz gdzie poszła? *zaczął wypytywać*
-
Coraz większe zaskoczenie. Aż poprawił okulary na nosie.
-W sumie... jak mogliście się minąć... była tutaj jak tylko otworzyłem sklep... a nie wiem gdzie poleciała... coś się stało?
-
- To co ci powiem zostanie między nami... *westchnął* Boję się że udała się do Yuki... Bynajmniej nie na herbatę...
-
-Tak? A dlaczego miałaby to robić? Zresztą nieważne... powinieneś najpierw sprawdzić czy nie ma jej u was. Byle szybko... może jednak tam nie poszła?-Taką tezę wysnuł Rinnosuke.
-
- Tak zrobie, tylko chciałbym kupić jakiś wytrzymały, nieobcierający i niekrępujący materiał. *Uśmiechnął się*
- A także może wiesz gdzie dostanę najlepszą herbatę w Gensokyo?
-
-Słyszałem, że jedne z najlepszych herbat posiadają boginki z gór youkai... chociaż jeszcze inni twierdzą, że nic nie może się równać z herbatą u Reimu... chociaż nie wiem, czy na pewno chodzi im o smak napoju...-Rinnosuke przewrócił oczami. A jeżeli chodzi o materiał
-Hmmmm... duże wymagania... chcesz coś zwykłego, czy może coś specjalnego?-Rinnosuke poszedł na zaplecze. Gdy wrócił wrócił z dużą rolą niebiesko-białego materiału... Saito nigdy czegoś takiego nie widział.
-To się nazywa "jeans" w zewnętrznym świecie. Podobno bardzo wytrzymały i wygodny, wytworzony przez kappy
-
- Zależy mi na wyjątkowej herbacie... A ten materiał wygląda rzeczywiście ciekawie, ale czy na pewno nie obciera? W sumie to nie mam czasu więc wezmę, ale powiedz mi szybko coś o tej herbacie
-
-Widzę, że bardzo Ci zależy. Gdy byłem z wizytą u księżniczki Houraisan zostałem poczęstowany naprawdę wspaniałą odmianą. Nie wiem co to było, ale pieściło mój węch, podniebienie, a nawet zmysł dotyku... naprawdę specyficzne odczucie-Dalej się dogadali. Saito wziął tyle materiału by spokojnie zrobić w razie czego w miarę obszerny strój dla Youmu, zapłacił, i... co?
-
- Do zobaczenia Kourin *Powiedział po czym wyszedł, następnie szybko udał się do Hakugyokurou*
-
Po drodze spotkał Nue która pod drzewem rozmawiała sobie z wcześniej spotkanym doppelgangerem. Wyglądała na naprawdę zadowoloną, natomiast duch... jak zwykle - nijak.
Było już po porze śniadaniowej. Yuyuko leżała i spała u siebie, natomiast Youmu nigdzie nie było widać... ale tu Saito mógł się zdziwić - jak po raz drugi był koło wejścia do posiadłości Komachi już tam na niego czekała.
-To idziemy?-Zapytała. Była dość poważna, chociaż pełnym bojowym przygotowaniem tego nie można było nazwać.
-
- Hmm, zaraz pójdziemy, lecz najpierw powiedz mi, gdzie jest Youmu, ponieważ dziś jej nie widziałem a się o nią martwię...
-
-Rano gdzieś poleciała. Była bardzo zdenerwowana... a, że jeszcze nie wróciła to sądzę, że raczej nei dała rady Yuuki'ce... ewentualnie dalej z nią walczy-Poprawiła trochę kose która leżała na jej ramieniu. Patrzyła się w stronę wyjścia z posiadłości...
-
- Na bogów, mówisz prawdę? *Zapytał, i nie czekając na odpowiedź powiedział:*
- Chodź, idziesz ze mną
*Poczym ruszył do wiadomego miejsca*
-
Czekała go niespodzianka. Komachi wykonała parę ruchów kosa... a potem to co się stało wyglądało jakby weszli w nadprzestrzeń. Obraz był zamazany, wydłużony do niesamowitych rozmiarów. Shinigami chwyciła go za rękę, zrobili parę kroków... i już byli u Yuuki.
-To mamy jakiś plan czy po prostu tam wchodzimy i robimy zamieszanie?
-
- Proponuję zapukać i zapytać, w razie czego poprosimy o możliwość sprawdzenia domu.
*Saito popatrzył na Komachi* Z tym że będzie musiała sie zgodzić
- To do dzieła *podszedł do drzwi i zapukał*
-
Zapukał do drzwi, otworzyła mu Yuuka... i uśmiechnęła się. Tak samo jak wczoraj.
-Witaj... przyszedłeś po więcej? Widzę, że przyprowadziłeś znajomą...
-Nie ciągną mnie jakoś takie zabawy... szukamy czegoś, i jest spore prawdopodobieństwo, że jest to tutaj. Pani pozwoli...-Shinigami już chciała przejść, ale została złapana za rękę.
-Co za zachowanie... najpierw się pyta o pozwolenie...-Ścisnęła mocniej... o wiele mocniej. Ale ruda nawet nie drgnęła.
-
- *Ekhm* Pani Yuuko, szukamy Youmu, a ponieważ dostaliśmy wiele sygnałów iż wybierała się do pani przybyliśmy tutaj *Rzekł Saito*
- Prosiłbym Panią także o to aby puściła pani obecną tu Shinigami, obiecuję iż nie będzie taka zapalczywa
-
-Proszę uprzejmie. Ale jak nic nie znajdziecie, to nie chciałabym być w waszej skórze. Zatem?-Zapytała Yuuka założywszy ręce na piersiach. Shinigami nie była zbyt poruszona, jak zwykle... aczkolwiek jedno trzeba było nadmienić - zirytowała się.
-
*Saito skiną głową uprzejmie i zdecydowanie wszedł do środka*
- A więc pani Yuuko... była tu Youmu czy też nie?
*zaczął uważnie się rozglądać za jakimikolwiek jej śladami w tym miejscu*
-
-Może była... nie zwróciłam specjalnej uwagi...-Śladów... nie było. A sprawdzał dosłownie wszędzie. Pod łóżkiem, w szafach, obpukał podłgę... Komachi ograniczyła się do sprawdzenia czy przypadkiem nie ukryła się pod firankami... Yuuka była dosć skora do "pomocy". Parę kuferków otworzyła... drzwi ukrytych tez nie było.
-No i co ja teraz powinnam z wami zrobić, co?-Zapytała gdy już sprawdzili praktycznie WSZYSTKO co się dało.
-
*Saito niesłuchając stanął na środku pomieszczenia, dookoła niego pojawiły się hitodamy*
- Ruszajcie *powiedział, po czym rozleciały się po całym domu, odwrócił sie do Yuuki*
- Nie ma może tu pani jakiejś piwnicy, czy składzika? *Zapytał uprzejmie*
-
-Mam, na nawóz. Jest na zewnątrz-Komachi kiwnęła tylko głową i wyszła, razem z częścią duchów. Yuuka usiadła na taborecie przy ścianie.
-Jejku... jesteś aż taką straszną jędzą?-Zapytała retorycznie niezbyt przejęta całą sytuacją. Chyba nawet ją to bawiło...
A duchy jak na razie niczego nie znalazły.
-
Proszę o wybaczenie za zaistniałą sytuację, ale bardzo martwię się o Youmu, a Pani nie ułatwia nam sprawy...
- A, i Mima-sama kazała podziękować za roślinki...
-
-Już u mnie była. Trochę rozmawiałyśmy... mało się zmieniła-A co do tego co zauważył Saito... to w sumie nic szczególnego. Nawóz, krzywiącą się lekko Komachi, pole słoneczników które było trochę powygniatane tu i ówdzie... dość spokojnie.
-No i co, coś znaleźliście? Bo ja BARDZO cenię swoją prywatność...
-
- Proszę o wybaczenie za to najście... *Saito się pokłonił, lecz spojrzał prosto w oczy Yuuki*
- Czy mogłaby pani sprawić aby kamień zszedł mi z serca i przysiąc iż dziś nie było tu Youmu, ani pani się z nią nie widziała...?
-
-Nie-Odpowiedź krótka i mało treściwa... albo i bardzo, w zależności od interpretacji.
-Nic nie znalazłam... a ty?-Zapytała... i coś poruszyło Yuukę. Podniosła się, pokręciła głową, i sięgnęła po parasol
-Eh... dzieciaczki... za pewnie się czujecie... może Mima miała trochę racji...-I... wyszła w stronę pola słoneczników.
-
- Ona musi gdzieś tu być *Powiedział cicho do Komachi* albo coś z nią zrobiła... słuchaj potrafisz kontrolować dystans, udaj się do kuriera Tengu Sorahiego i powołaj się na mnie. Powiedz iż Natychmiast trzeba znaleźć Youmu, powiedz że mi na tym bardzo zależy. Ja w tym czasie spróbuję tu coś zdziałać... *Powiedział, po czym ruszył za Yuką w słoneczniki...*
-
Blink... rozpłynęła się w fioletowej chmurze. Yuuka natomiast przechadzała się po polu słoneczników jakby czegoś szukała. Komachi wróciła mi dwóch minutach.
-Nie ma go, jest na kursie... jak już to trzeba by go złapać pomiędzy jednym a drugim
-
- W takim razie czekaj na niego, ja się tu zakręcę jeszcze *powiedział, po czym poszedł do Yuki*
- Szuka Pani czegoś? może pomóc? co dwie pary oczu to nie jedna *Powiedział*
- Piękne słoneczniki... *westchnał*
-
-Szukam... coś, co tutaj gdzieś zgubiłam, o, jest!-Yuuka pochyliła się, sięgnęła po coś... i wyciągnęła!
Youmu. Miała wymalowane na swoim nagim ciele różne kwieciste wzory, które wspaniale (Chociaz specyficznie) współgrały z cierniami oplatającymi jej ciało. Była nieprzytomna (?), dlatego też zbytnio nie protestowała. Pewnie to pociągnięcie za szyję musiało by być w innym razie bolesne.
-
- Coś... Ty... Jej... Zrobiła...
*Cedził słowa przez zęby, zaczął powoli iść w jej kierunku*
-
-Mniej więcej to co tobie, tyle, że bez ciastek i herbatki. Tak jak więc mówiłam...-Yuuka rzuciła Youmu na ziemię. Uniosła się w powietrzu kręcąc parasolem w dłoni. Ten uroczy uśmiech...
-Nie chciałabym być teraz w waszej skórze
-
*Saito ruszył na pełnej prędkości w stronę Youmu, biegł nisko przy ziemi tak że dłonią sunął po ziemi*
- Nie lekceważ godności drugiej osoby! *krzyknął, poczym pomiędy nimi a Yuką w niebo wystrzeliła gruba ściana *
-
Plan wydawał się być całkiem niezły... ale PACH! Coś go chwyciło za kostki i z impetem uderzył o ziemię... szarpał się przez chwilę podczas gdy Yuuka wycelowała w niego swoim parasolem.. co go chwyciło... korzenie słoneczników!
Jednak zamiast promienia lasera zobaczył serię eksplozji w miejscu, gdzie była Yuuka. Świst ostrego przedmiotu koło jego nóg, ktoś go chwycił w pół... toi była Komachi.
***
-Zawsze sądziłem, że słudzy dworu Hakugyokurou są bardziej rozsądni-Stwierdził Tengu. Trzymał on Youmu na swoich ramionach, natomiast Komachi postawiła Saito na ziemi... tak się wybili, że znaleźli się w okolicach lasu magii.
-
- Dziękuje za ratunek, sam pewnie bym sobie nie poradził... *odrzekł* ona jest za silna...
*Szybko podszedł do Youmu, nakrył ją swoim kimonem*
- Wybaczcie, ale muszę z nią natychmiast udać się do Eientei...
-
-Chwila-Rzucił tengu. Przystawił swoje palce do jej szyi, przyłożył ucho do jej klatki piersiowej... oraz przystawił swoje palce do swojego lewego oka. Coś chrobotnęło... przyjrzał się ogrodniczce.
-Jest gorzej niż myślałem-Minę miał taką samą jak wcześniej-Ma w organizmie dużą ilość substancji narkotycznych, część magicznego pochodzenia. Nie wiadomo jak się zachowa gdy się obudzi... Eientei jest najlepszym rozwiązaniem. Wracajcie do siebie, ja ją tam zaniosę...-Puff... i wzleciał w powietrze.
-...nic jej nie będzie, spokojnie-Komachi położyła Saito rękę na ramieniu
-
- ... Wracamy, trzeba zająć się panią Yuyuko... *Powiedział Saito*
- Dziś treningu raczej nie będzie *Rzucił, po czym odwrócił się i ruszył w zaświaty*
-
-Tak szybko?-Usłyszał BARDZO znajomy głos... jej drugiej pani! Rozejrzał się wokół, jednak niczego nie zauważył... może się przesłyszał?
***
-To niedobrze... bardzo niedobrze...-Yuyuko zareagowała w sposób dla niej dość nietypowy. Przejęła się. Zaczęła myśleć co robić... i to na stojąco!
-Nie ma co robić z tego jakiejś wielkiej afery, prawda? Po prostu trzymać się od tego miejsca z daleka...-Zaproponowała Komachi... jakoś Yuyuko nie była co do tego przekonana.
-
- Nie ma po co wchodzić w zatargi z Yuką, ja i Youmu jak widać sobie z nią nie poradzimy, a pani nie powinna zajmować się takimi rzeczami *Skłonił się do Yuyuko* mówiłem o tym Youmu, lecz ona nie posłuchała... *zasmucił się*
- Możemy wyruszyć z wizytacją do Eientei i dowiedzieć się w jakim jest stanie? Jeżeli jest przytomna to na pewno nasza obecność jej pomoże...
-
-Zezwalam... ale Komachi zostanie ze mną w zastępstwie za was dwoje. Nie jadłam obiadu!-Sprawa najwyższej wagi, sądząc po jej wyrazie twarzy. Komachi zgodziła się, chociaż... nie wiadomo, jak to z jej umiejętnościami kuchennymi.
-Youmu jest silna, na pewno sobie poradzi... więc się nie martw, bo i ty będziesz miał karę-Yuyuko położyła chłopakowi rękę na ramieniu... kto by się przejmował etykietą.
-
- Wiem moja Pani *odrzekł Saito* wybacz iż dziś się tobą nie zajmę, lecz mam nadzieję iż Komachi się spisze...
- A teraz proszę o wybaczenie, ale udam się do Youmu. *Powiedział, po czym poszedł do swojego domu, utworzył piękną donicę z motywami rodu Saigyougich i Konpaku, a następnie przesadził do niej najpiękniejsze kwiaty i rośliny jakie znalazł w Hakugyokuro. Był gotów na wizytę*
-
Najpiękniejsze kwiaty... trzeba powiedzieć, że trafił na nie czystym przypadkiem. Piękne srebrne kwiaty o fakturze jedwabiu i kształcie przypominającym tulipana... idealnie się komponowały z wazą.
***
-Gooość, co? No nie wiem...-Przy wejściu do Eientei zaczepiła go niewielka ziemska króliczka. Wiele plotek krążyło o psotliwości paru z nich, jednak jedna była niekwestionowaną mistrzynią w najbardziej uciążliwych psikusach... problem w tym, że czasem ciężko było je odróżnić. I chociaż podobna z opisu... czy to była ta cała Tewi?
-Prosto, potem w lewo, potem pięćdziesiąte ósme drzwi od prawej. Na pewno pan trafi!-Króliczek uśmiechnął się do niego, i pokicał radośnie do środka pałacyku.
-
- Dziękuję *Krzyknął za nią, po czym nieufnie ruszył przed siebie *
-
Nieufnie poszedł ... najpierw prosto, potem w lewo, i liczył drzwi... po drodze jednak kogoś spotkał. Jednego z niewielu księżycowych istot mieszkających w Gensokyo, Reisen. Była ubrana w niebieską koszulę z kołnierzem, czerwony krawat, oraz biała spódniczkę.
-Oh, witam, pan zapewne z Hakugyokurou! Niestety, detoksykacja jeszcze się nie skończyła, więc musi pan poczekać... pójdzie pan ze mną?-Zapytała uprzejmie
-
*Skłonił się*
- Witam, jestem Saito. Oczywiście dostosuję się do pani instrukcji Pani...?
-
-Reisen Udongein Inaba-Króliczka ukłoniła się i poprosiła by poszedł za nią.
-Muszę powiedzieć, że nie wygląda to dobrze... gdyby była człowiekiem to już dawno by zginęła... nie wiadomo, czy nie będzie skutków ubocznych. Pani Eirin robi wszystko co w jej mocy-W końcu po krótkiej przechadzce otworzyła któreś z drzwei. Wystrój jak z typowego japońskiego domu klasy wyższej... a w środku Komachi piła herbatkę z Sorahim
-O, już jesteś?-Zapytała Komachi. Tengu nawet nie podniósł wzroku.
-
- Tak, jestem... *Powiedział Saito, po czym pokłonił się Sorahiemu*
- Jeszcze raz bardzo dziękuję za pomoc i za zajęcie się Youmu
-
Początkowo nie zwrócił na to uwagi. Dopił herbatę, wstał, wyciągnął bloczek z karteczkami po którym coś zaczął pisać, i dał jedną z kartek Saito. Rachunek? I to na dość znaczną kwotę...
-Przewóz osobowy polecony. Do zapłaty w przeciągu tygodnia...-Mężczyzna wyszedł...a Komachi się zakłopotała.
-No, inaczej się nie dał przekonać... straszny służbista, gdyby był Shinigami to Shiki-chan byłaby z niego dumna...
-
- Zapłacę, jestem mu bardzo wdzięczny. Youmu jest ważniejsza niż pieniądze *Usiadł*
- Kiedy będzie można do niej wejść? *Poprawił bukiet*
-
-Jak tylko pani Eirin skończy zabieg... podam herbaty, na pewno wtedy poczujecie się lepiej-Reisen na chwilę wyszła, zostawiając ich samych sobie.
-Tak sobie pomyślałam, że w sumie to całe zamieszanie wyszło ode mnie. Poleciałeś gdzieś... i tak się to skończyło. Chciałam przeprosić... i wiecie, w sumie to nie chce wam sprawiać kłopotu. Może jednak wrócę do swojej pracy?-Zakłopotana aż podrapała się po karku. Jakie niewiniątko...
-
- O nie, Niech to posłuży ci za nauczkę, gdyby nie twoja zła dyscyplina to teraz jak i wcześniej obeszłoby się bez problemów.
*Uśmiechnął się*
- Wiem że jesteś nieoszlifowanym diamentem, na pewno ci pomogę...
-
-A tam, serio, nie kłopocz się, naprawdę!-Komachi zarzekała się jak tylko mogła, a w międzyczasie przyszła Reisen z herbatą. Bardzo, ale to bardzo dobra... nada się na spełnienie obietnicy.
-
- To nie kłopot, tylko wyzwanie... Poza tym pomogę sobie i tobie. *Upił łyk herbaty, po czym zwrócił się do Inaby*
- Panno Udongein, ta herbata to najlepsza herbata jaką dotychczas piłem. Będzie Pani taka dobra i mi powie gdzie mogę taką dostać?
-
-To od księżniczki Kaguyi... kazała was serdecznie pozdrowić-Była chyba zadowolona że skakuje. Usmiechnęła się do nich... jednak dalej nie było żadnych wieści o Youmu.
-Skąd w ogóle masz tą wazę? Pani domu nie będzie zła, że ją zabrałeś?-Zapytała Komachi
-
- Zrobiłem tę wazę, więc nie będzie problemu... *Popatrzył na króliczkę*
- Czy będzie możliwość zdobycia tej herbaty na wynos? I ile mamy czekać nim zobaczymy Youmu?
-
-Już parę razy mówiłam, aż zakończy się zabieg... musiałby pan zapytać księżniczki, a nie wiem czyakurat teraz ma ochotę przyjmować gości
-A co się stało?-Na to pytanie ze strony Komachi króliczka trochę się zakłopotała.
-Nic... po prostu jest trochę... zajęta... o, kogoś słyszę!-Nie pomyliła się. Do pokoju weszła kobieta w długim białym kitlu, i w czapce z czerwonym krzyżem. Miała długie białe włosy i bystre spojrzenie.
-Już skończyłam. Aktualnie śpi, powinna raczej z tego wyjść. Jak chcecie to możecie do niej pójść, byle cicho-Powiedziała... i chyba na coś czekała.
-
- Co jej się dokładnie stało? *zapytał Saito* Jak jest z nią źle?
-
-Duża ilość toksyn i środków odurzających, na przykład...-Dalej nie było co przytaczać, gdyż zaczęła rzucać dziwnie brzmiącymi nazwami na lewo i prawo
-...innymi słowy, musiała komuś naprawdę podpaść. Większość źródeł tych trucizn jest prawie niemożliwa do zdobycia. Nie mówiąc już o tych pnączach... silnie żrące. Ale powinna wrócić do pełnego zdrowia za parę dni
-
- Kamień spadł mi z serca, naprawdę dziękuję za pomoc i poświęcony czas *Saito się skłonił*
- I tak sobie nie wybaczę tego co już się stało, ale mam nadzieję że mi wybaczy... *Powiedział wpatrując się w herbatę*
- Czy mógłbym liczyć na audiencję u księżniczki? *Zapytał Eirin*
-
-W tej chwili nie jest to możliwe... ale przekażę to, co masz jej do powiedzenia, o ile jest to warte jej uwagi... zatem?-Eirin patrzyła się na niego wyczekująco... ale Komachi odezwała się pierwsza.
-Pewnie chodzi mu o tą herbatę, jest przewyborna i pewnie chciałby zabrać trochę do siebie!
-Tylko o to?-Wzrok się zmienił. Patrzyła teraz dość pobłażliwie-Reisen, jakbyś mogła...
Nie czekała za długo. Udongein była chyba jedną z posłuszniejszych i ułożonych osób w okolicy... dlatego też po trzech minutach otrzymali puszkę w której było dość sporo aromatycznych liści herbaty.
-
- Bardzo dziękuję. Chciałem podziękować pani Kaguyi za gościnę, ale jeżeli będzie to problem to proszę przekazać *Uśmiechnął się*
- Jak tylko Youmu poczuje się dobrze to zabiorze ją na piknik z tą herbatą. Tylko jej nie mówcie
-
-To jak będziecie chcieli to możecie ją odwiedzić-Kobieta zatrzymała swój wzrok na wazie trzymanej przez Saito-Reisen was do niej zaprowadzi... a teraz muszę już iść, mam jeszcze paru pacjentów-I po lekkim ukłonie wyszła.
-To co, idziemy do niej?-Zapytała Komachi-Nic nie mów, idziemy. Zaprowadzisz nas?
***
Youmu nie wyglądała aż tak źle. Trochę czerwona na twarzy, z zamkniętymi oczami i lekko otwartymi ustami leżała w łóżku. Pokój był dość mały i z tego co zauważył Saito nie znajdowały się tu żadne ruchome czy ostre przedmioty. Skąd ta ostrożność?
-
*Saito dłuższą chwilę stał i przyglądał się Youmu, po chwili szepnął*
- Co ona ci zrobiła.... *Popatrzył na Inabe i cicho powiedział*
- Czemu ten pokój jest taki... Pusty?...
-
-Trudno było powiedzieć jak zareaguje po przebudzeniu... skutki uboczne. Prawdopodobnie obędzie się bez kłopotów, ale dobrze by było gdyby nie zrobiła sobie krzywdy...-Wyjaśniła Reisen... chyba trochę za głośno, bo Youmu zaczęła jakoś na to reagować. Lekko zmarszczyła brwi, wykrzywiła usta w lekki łuk... króliczka położyła jej rękę na czole.
-Nosz, jakbym była jakąś ofiarą losu...-Fuknęła pod nosem. Oczywiście, kto? Youmu.
-
- Youmu, jesteś już bezpieczna, jak się czujesz? *Z nadzieją w głosie zapytał*
-
-Kiepsko... cholerna Yuuka...-Chciała wstawać, ale Reisen ją przytrzymała
-Masz się nie przemęczać, najlepiej nie ruszać, jeszcze trucizna w twoim ciele nie została...
-Muszę wrócić do posiadłości! Księżniczka pewnie jest wściekła!-youmu zerwała się na równe nogi. Miała na sobie pacjentowski kitel... a propos nóg, trzęsły jej się. Ale to jeszcze nie było najgorsze. Jej wzrok przykuł wazon z kwiatami przygotowanymi przez Saito. Az jej się oczy rozszerzyły.
-MOJA RABAAAAAAAATKAAAAAA!!!-Pierwszy raz widział ją w takim stanie. Jakby wpadła w rozpacz.
-
- Youmu, połóż się, bardzo cię proszę *Powiedział*
- Pani Yuyuko martwi się o ciebie i każe ci odpoczywać. a o kwiaty się nie martw, rosną zdrowo. Chciałem ci przynieść kawałek Hakugyokuro... *Zasmucił się*
- Przepraszam że ci się nie podoba.
-
-MOJA RABATKA! DLA DZIADKA!-Youmu ciągle była w ogromnym szoku... wskazywała na kwiaty wwazie. Króliczyca niemalże siła posadziła ją w łóżku.
-Majaczy, lepiej będzie jak pójdziemy-Delikatniej niż w przypadku Youmu poprowadziła Saito w kierunku wyjścia... ale nie było Komachi. W sumie, miała usługiwać Yuyuko... a ta tutaj ot tak się przeniosła i piła herbatkę. Fajno.
-
- Muszę szybko wracać do Hakugyakuro... Czy mogę przyjść na chwilę jutro? *Zapytał*
-
-Dobrze, to byłoby nawet wskazane... a... co z tą donicą?-Zapytała króliczka. Chyba się przejmowała tą sprawą.
-
- A co ma być z nią nie tak? *Zdziwił się* zrobiłem ją dziś rano...
-
-Czy chce pan zostawić czy wziąć ze sobą... po co ma pan ją nosić ze sobą, jeszcze się zniszczy... chociaż może... lepiej chyba jednak niech ją pan weźmie ze sobą. Ziemskie króliki są bardzo psotne... zwłaszcza w stosunku do mnie
-
- Chciałbym zostawić to Youmu... żeby miała choć kawałek domu przy sobie... Jeżeli ten przedmiot jest niebezpieczny to daj mi chwilkę...
*wokół doniczki pojawiły się małe wyładowania energii, jednak wyglądała tak samo*
- Teraz ma właściwości gumy, nie jest w stanie wyrządzić nikomu krzywdy, może zostać z Youmu? Oczywiście jak jej sie polepszy... *Posmutniał*
-
-Nie, nie o to... ale przynajmniej się nie potłucze... dobrze, nie będą panu dalej zawracała głowy, pewnie ma pan jeszcze dużo do zrobienia dla swojej pani... dam znać jakby coś się działo-Króliczka ukłoniła się i zaoferowała odprowadzenie do wyjścia. Chłopak prawdopodobnie się zgodził... no i... potem poleciał do siebie.
***
-Saaaaaaaaaaaaaaaaitoooooooooooooooooo!-Od progu przywitała go księzniczka Yuyuko. Wyglądała na wielce niezadowoloną-Jestem głodna! Gdzie Komachi?!
-
- Nie ma jej tutaj?! Zaraz coś pani przygotuje! *Krzyknął, po czym ruszył do kuchni gotować*
-
Wpadł do kuchni... i niespodzianka. Garnki na gazie, warzywa pokrojone, makaron się gotuje... a na stole karteczka.
"Drogi Saito
Yamaxanadu dała mi znać, bym jak najszybciej wróciła do pracy. Na zewnątrz wydarzył się jakiś kataklizm i ktoś musi przeprowadzać te wszystkie dusze... spokojnie, to nic tak wielkiego jak jakiś czas temu. Sam wiesz doskonale co... ale spokojnie, sama do was przyjdę jak się to wszystko uspokoi. Nieźle się bawiłam... i pozdrów panią Yuyuko oraz Youmu.
Trzymam za was kciuki!
Onozuka Komachi"
-
- Heh, może jednak czegoś się nauczyła... *Powiedział Saito, po czym wziął się za obowiązki*
-
Robota Komachi do czegoś się przydała - mógł szybko przygotować pożywny ramen... duuuuuużo ramenu. Komachi wyczuła księżniczkę Yuyuko, nie ma co.
***
-To niedobrze... bardzo niedobrze...-Yuyuko była już zadowolona. Zjadła porządną michę (trzecią z rzędu) ramenu i ciężko było jej twarzą okazać współczucie po relacji Saito.
-Dobrze, że nie ma tutaj Youki'ego, bo mogłoby być nieprzyjemnie... ale będzie dobrze, to silna dziewczyna
-
- Tak.. Youmu jest silna.. na pewno z tego wyjdzie... *Westchnął* Gdyby nie ja to by się nie wydarzyło. Nie powinienem jej niczego mówić...
-
-Będzie miała nauczkę, ty też. Na takie eskapady trzeba chodzić w większej grupie-Yuyuko wzięła sobie jeszcze trochę, co byłoby już czwartą porcją i kontynuowała.
-A sumie chętnie bym poznała tą całą Yuukę. Może pójdziemy do niej kiedyś? Po co chować urazę...
-
- Moja Pani.. Yuka jest dość specyficzną osobą... Nie sądzę iż jest to dobry pomysł *przygotował kolejną porcję jedzenia*
-
-Ja też, nie zapominaj o tym-Yuyuko uśmiechnęła się do Saito. Wyciągnęła wachlarz
-Zresztą, jakby to wyglądało gdybym to tak zostawiła? Nie mówię o tym by z nią walczyć... ale sądzę, że przydałby Ci się odpoczynek. Dość już dzisiaj miałeś nerwów... popołudniowa drzemka dobrze Ci zrobi
(I teraz... timeskip do jutra czy do momentu w którym Youmu będzie zdolna do rozmowy, hm?)
-
~ok desu
-
Zatem przez następny tydzień Saito służył sam swojej pani. Pielęgnował ogród, szykował posiłki, zabawiał rozmową, i do tego jeszcze latał do Youmu do Eientei. Zarobiony był strasznie, ponadto drążyło go poczucie winy i smutek, ponieważ jego przyjaciółka dochodziła do zdrowia dość... powoli. Nawet ksieżniczka Saigyouji ją odwiedziła z dwa razy. A przynajmniej tak mu się zdawało.
W końcu jednak udało jej się wyzdrowieć na tyle, że dr Yagokoro uznała, że można ją zwolnić do domu. Oczywiście odebrał ja Saito.
Jednak jakoś przez całą drogę nic nie mówiła. Na próby nawiązania rozmowy ze strony chłopaka odpowiadała półzdaniami, chociaż za prezent podziękowała. Nawet podziękowała jakoś tak... Wyglądała poważnie jak diabli... aż tu w końcu doszli do bramy.
-
- Jesteśmy... Twój pokój jest przygotowany. Zaraz będziesz mogła odpocząć, a ja się wszystkim zajmę. *Uśmiechnął się do niej*
- Nie przejmuj się niczym
-
-Dość się naodpoczywałam-Stwierdziła i poszła do środka... a Saito poszedł za nią. Martwił się o nią, więc... a było popołudnie. Pora obiadowa. Lecz zamiast do kuchni skierowała się do jadalni (Która to, swoją droga, nie różniła się zbytnio od innych pokoi poza dość dużym stołem. Co z tego, że teoretycznie to "osobista" jadalnia lady Yuyuko).
-Oh, witaj. Jak się czujesz?-Zapytała księżniczka, ogrodniczka jednak tylko wskazała Saito miejsce obok Yuyuko. Ona sama natomiast znalazła się na kolanach, i pochyliła nisko głowę.
-Bardzo przepraszam za moją niesubordynację i lekkomyślność, to się nie powtórzy!
-
*Saito nie zamierzał wyrywać cie przed Panią Yuyuko więc nic nie powiedział*
-
To było do przewidze... chwilę, nie uśmiecha się. Prawdę powiedziawszy jest zirytowana.
-W porządku. Tylko następnym razem zostaw Saito jakieś przepisy. Wiesz doskonale jak jestem rozpieszczona przez twoje obiady!
-Tak, oczywiście...-Youmu lekko podniosła głowę
-Najlepiej już teraz... albo nie, chwilę. Zaraz po tym, jak przygotujesz obiad
-Zaraz się tym zajmę...-Albinoska podniosła się, ukłoniła, i pędem poszła do kuchni. Yuyuko natomiast momentalnie się rozchmurzyła.
-Haha, nie obraź się, czasami lubię tak robić... masz się nią dzisiaj dobrze zająć. Pewnie ciągle się obwinia
-
*Saito zaczął wstawać* - W takim razie idę jej pomóc! *Powiedział, po czym wstał i pobiegł do kuchni*
-
Ruszył tam z kopyta. Youmu postanowiła najwyraźniej, że z tego co znalazła zrobi kurczaka... a nawet dwa, zapewne jeden dla nich,a drugi dla Lady Yuyuko.
-Eh? Chcesz mi pomóc?-Zapytała zaskoczona-Jak uważasz... obierzesz i umyjesz naczynia?-Zapytała, co w sumie wymagało trochę wysiłku w m. in. przyniesieniu wody ze studni. Cześć z tego wrzuciła do garnka z sosem grzybowym, a cześć poszła na surówkę... i gotowe.
-Lady Yuyuko, obiad!!
-Oh, już? Szybko wam poszło!-Stwierdziła... i zasiedli do jedzenia. Wyszło... cóż, pysznie.
-
- Dobrze że wszystko jest po staremu *Powiedział, następnie kontynuował konsumpcję*
- Pyszne. jednak nie ma to jak kuchnia Youmu
-
-Cieszę się, że smakuje-I chyba faktycznie wszystko wracało powoli do normy. Chociaż jeszcze tu i ówdzie u Youmu było widać śladu po pnączach.
-Pyszne... to ja chyba pójdę się położyć... więc jeśli byście mogli...-Zakomunikowała Yuyuko po skończonym posiłku z obu stron.
-Oczywiście, przejdziemy do naszych obowiązków. Miłego wypoczynku-Ukłonili się, wyszli... i Youmu stanęła.
-Nie sądziłam, że zostanę kiedyś tak upokorzona...-Westchnęła stając plecami przy scianie.
-
- Ja także zostałem zhańbiony, ale to nie jest przeciwnik z którym można się mierzyć... *westchnął*
- Z całego Hakugyokuro tylko Pani Yuyuko i twój dziadek byliby w stanie stawić jej czoła
-
-Pewnie tak... to... lepiej pójdę do ogrodu sprawdzić czy wszystko w porządku. Chyba, że ty masz mi coś do powiedzenia-Brzmiało to troszkę szorstko, pewnie ciągle sie nie mogła pogodzić z tym, że została pokonana i w taki sposób potraktowana
-
- Cieszę się, że nic ci nie jest. I to że poszłaś walczyć z Yuką uważam za nierozważne, ale i odważne... *Popatrzył się gdzieś w dal*
- Na twoim miejscu zrobiłbym dokładnie to samo... Zresztą tak zrobiłem gdy zobaczyłem co się z tobą stało, lecz zostałem uratowany przez Komachi i Sorahiego... To chyba znak dla nas, że musimy ćwiczyć, aby być jeszcze lepsi, nie uważasz? *popatrzył na nią, a następnie się ukłonił*
- Obiecuję dawać z siebie jeszcze więcej i stać się silniejszym!
-
Youmu się rozchmurzyła... co u niej sprowadziło się do o wiele bardziej zdecydowanego wzroku. Jakby już zaraz miała przenosić głazy albo coś takiego. Kiwnęła głową z bojowym wyrazem twarzy, który jakoś tak wyglądał... słodko
-Oczywiście!
(Plot fabularny sesji jest niejako zakończony... acz można to ewentualnie pociągnąć do czasu zakończenia innych sesji)
-
- W takim razie chodźmy do ogrodu. Pora popracować *Powiedział, po czym ruszył*
-
Pracowali, chociaż to Youmu miała parokrotnie większe doświadczenie w pielęgnowaniu ogrodu... jej królestwo można wręcz powiedzieć. Skrzywiła się trochę gdy popatrzyła na okaleczoną rabatkę, ale od razu dodała, że się nie gniewa za to... trzeba było poprzycinać krzewy, podlać kwiaty... takie pierdółki. Jednak, jako iż ogród był całkiem spory, to zajeło im to równie dużo czasu...
-Sprzątałeś w posiadłości?-Zapytała Youmu z sekatorem w dłoni
-
- Tak, zajmowałem się posiadłością... Ale trochę nie miałem do tego głowy... *spuścił wzrok* Martwiłem się o ciebie
-
-To trzeba będzie to zrobić, ale potem. Niedługo pewnie będzie zachodzić słońce-Youmu odłożyła sekator i poszła w stronę studni by obmyć ręce. Jakby nie zwróciła uwagi na to, co potem powiedział
-Powinieneś odpocząć, miałeś bardzo ciężki tydzień. Może zrobisz sobie wolne przez parę dni?
-
- Nie po to mówiłem żebyśmy starali się być jeszcze lepsi aby teraz odpoczywać... Ale przypomniałaś mi o czymś. Muszę coś zrobić *Powiedział, po czym udał się do domu gdzie miał przygotowany materiał dla Youmu. Zaczął wykorzystywać swój kunszt, przekształcił pas materiału w zwiewną sukienkę, przefarbował ją na ulubiony kolor Youmu a następnie tak przekształcił jego strukturę mocą materii iż stała się niewyobrażalnie wytrzymała. Potem z 2-óch kawałków drewna zrobił pudełko które pokrył zieloną laką zdobioną motywami Konpaku. Na koniec przygotował posiłek i herbatę którą otrzymał od mieszkanek Eientei. Gdy uznał iż piknik jest gotowy wybrał śliczne miejsce w zagajniku opodal swojego domu a następnie poszedł poszukać Youmu.*
-
-Teraz brzmisz jak Saito-Tyle usłyszał, bo poszedł robić swoje rzeczy. Tylko takie pytanie... jaki według Saita był ulubiony kolor Youmu? W jaki konkretnie sposób sprawił, że ten materiał stał się jeszcze bardziej wytrzymały, a jednocześnie giętki?
-
*Saito wiedział że ulubionym kolorem Youmu jest zielony jak jej sukienka. Przy materiale wykorzystał swój kunszt we władaniu mocą materii i sprawił iż materiał był bardzo mocny a sprężysty*
-
(Mógłbym być złośliwy i zapytać jaką strukturę cząsteczkową miałyby superwytrzymałe jeansy, ale mniejsza...)
Wszystko jakoś poszło, i posiłek (Prosze o opis) i rzeczy, i w ogóle wszystko... tylko taki problem... gdzie jest Youmu? Szukał ją w ogrodzie, koło wychodka, w jej pokoju... wszędzie. Poza jednym miejscem... Onsen.
-
*Saito przygotował Sobe, pojemnik z przygotowanym ryżem, onigiri i wieprzowine teriaki. Następnie przygotował czajnik z podgrzewaczem do herbaty. Wziął także małą patelnie z podgrzewaczem do wieprzowiny. W zagajniku owinął kocem wszystkie przedmioty łącznie z prezentem, tak aby nic nie uszkodzić a następnie owinął je liną i zawiesił na gałęzi wzorem myśliwych*
- Lepiej nie ryzykować *Powiedział patrząc z zadowoleniem na swoje dzieło, następnie udał sie w poszukiwanie Youmu. W końcu stanął przed onsenem*
- Youmu, jesteś tam? *zawołał*
-
-Jestem, chwilę!-Zawołała Youmu... piętnaście minut później wyszła w swoim zwykłym stroju. Trzymała w dłoniach złożony ręcznik
-Coś się stało?-Zapytała... chyba musiał wyglądać na dość przejętego
-
- Youmu, masz teraz troche wolnego czasu ?
*zapytał z nadzieją w głosie*
-
-Chciałam teraz trochę odpocząć... więc o co chodzi? To coś pilnego?
-
- Chcę dotrzymać danej ci obietnicy *Powiedział*
- Dlatego przygotowałemuścił głowe skromny piknik... *zmieszał sie lekko* W ten sposób chcę też uczcić twój powrót...
-
-Ah... w porządku, z przyjemnością-Youmu uśmiechnęła się do niego. TO już było coś. I nawet z radością udała się z nim na zewnątrz...
-Dość nietypowy sposób obchodzenia się z rzeczami-Youmu wskazała na koc zawieszony na drzewie
-
- Wiesz, takie myśliwskie przyzwyczajenia *Uśmiechnął się, następnie szybko rozłożył zawartość pakunku, po czym wręczył jej lakowe pudełko *
- Proszę, to prezent... Dla ciebie...
-
-Dla mnie?-Zapytała Youmu. Była wyraźnie zaskoczona... może nawet zaszokowana jego gestem? Tak czy siak ostrożnie otworzyła pudełko... i znalazła w nim
-Czegoś takiego jeszcze nie widziałam-Rzekła oglądając suknie. Materiał był nietypowy, niby gładki ale z mnóstwem grudek... czy jej się podoba? Ciężko było rzec
-Bardzo dziękuję, nie trzeba było...-Youmu ukłoniła się jednocześnie uważając by nie zabrudzić sukienki... wyglądało to dość komicznie, bo przystawiła ją cobie prosto do piersi.
-
- Naprawdę to była przyjemność móc zrobić to dla ciebie. *uśmiechnął się*
- To bierzmy się do jedzenia! *powiedział, po czym zabrał się do nakładania*
- czego najpierw sobie życzysz?
-
-Może najpierw to onigiri?-Była uśmiechnięta, co było całkiem dobrym znakiem. Dalej... cóż, rozmawiali za sobą, śmiali się, jedli, pili. Wyglądało na to, że z biegiem czasu i wraz z ilością pochłoniętego jedzenia obydwoje zapominali o wydarzeniach poprzednich dni. I choć tak naprawdę niewiele zrobili, czuli siłe do pokonywania nowych wyzwań... czyli znowu wszystko wracało do normy...
KONIEC SESJI