Beta Touhou

Szło się niepokojąco przyjemnie. Lisica miała nadzieję, że zbytnio nie przyzwyczai się do takich spacerów bo to oznaczałoby częstsze wyjścia i większą szansę na spotkanie kogoś, kto mógłby zepsuć jej dzień. Okolica była pustawa jak zazwyczaj, w końcu i tak mało kto miał konieczność przyjścia tutaj. Ale kitsune w tym obrazku brakowało głównej mieszkanki samego przybytku. Miała już zabrać się za szukanie jakiegoś skrawka papieru, żeby kapłanka raczyła ruszyć się do sprzątania bałaganu w lesie gdy usłyszała rozmowy z tyłu świątyni. Czyli są tu przynajmniej dwie osoby, co samo w sobie było dość niezwykłe. Spokojnie pomaszerowała dookoła budynku sprawdzić czy swoje niezadowolenie będzie mogła oznajmić osobiście.

No proszę, to jeszcze zarobi sobie dług wdzięczności u Reimu.W końcu nieczęsto zdarza się żeby wskazać palcem gdzie jest problem do pozbycia się. Może ta wycieczka nie będzie jednak całkowitą stratą czasu? Ale odrobinę niepokojący był fakt że ta brama stoi tutaj, a jej dom jest kawałek drogi stąd. Czyli zasięgowo te dziwne duchy mogą latać dość daleko. Nie chciałaby teraz być w skórze tego, co ma sprzątać cały bałagan.
Wróciła na główną drogą i spacerkiem udała się do świątyni.

Westchnęła.
- Może nie jestem najlepszą osobą do mówienia takich rzeczy... Ale pomyślałaś przez chwilę o innych?- przez "innych" miała oczywiście na myśli siebie. Ale odrobina teatralnej samokrytyki powinna dodać nieco siły tej drobnej metodzie perswazji.  Smród rozkładających się ciał z pewnością nie nadaje uroku okolicy a miałaby koło siebie wylęgarnie tych żywych zwłok.
- Martwi powinni być tam, gdzie z definicji bywają. Lubisz jak ktoś ci drzemki przerywa?

Zignorowała całkowicie wyciągniętą rękę i powitanie.Nie przyszła tutaj na herbatkę tylko w konkretnej sprawie.
- Jesteś pewna że trzymanie z Eru to dobry pomysł? Mnie to na sztuczki zwykłego szamana nie wyglądają. Zwłaszcza ci słudzy niezbyt pierwszej świeżości. Ten przystawiający się do mnie natręt mógł mieć trochę racji... Nie licząc części na temat bielizny.

I już? Wcześniej trzeba było ich wyrzucać a teraz po prostu sobie poszli? Dziwni ludzie. Tylko czemu wyglądało na to, że wszystko co żyło w okolicy na miejsce schadzek jej własny dom? Jakieś duszki, dusze, lewitujące dziwactwo, zwał jak zwał. Ci też nie potrafią korzystać z drzwi. I przede wszystkim pukać albo uprzedzić o wizycie.
- Czego tu- cierpliwość kitsune była już na wyczerpaniu.

- Dopóki będą się próbowali tutaj przebić nic mu nie grozi. A idzie im to dostawanie się tu dość niemrawo.
Podejrzewała jednak, że w każdej chwili mogą znaleźć jakiś sposób i wtedy trzeba będzie wymyślić nowy plan. No i ta druga zaczynała chyba mieć wątpliwości co do sposobu postępowania Eru. A wątpliwości źle wpływają na takie sytuacje. Cóż, to nie jest jednak sprawa kitsune jak się niechcący pozabijają a potem będą żałować czegoś lub kogoś. Ona chciała tylko wrócić do domu i pozbyć się okolicznego hałasu.

-"Jeść" albo "jemy"- poprawiła ją wilczyca-Zaraz powinno się coś znaleźć... Moment...
Opuściła szałas na kilka minut w trakcie których Eru też próbowała czegoś nauczyć Une. Jednak malunkom, a w zasadzie bazgrołom, dziewczyny daleko było do realizmu a nawet do tworów Kibi. Zresztą roślinka również potrafiła lepiej oddać na rysunku to co być tam powinno, niż jest aktualnie. Skończyło się tak, że Eru nauczyła się jaka jest różnica w wyglądzie między kamieniem, jabłkiem i krzakiem.
Kibi wróciła z niezbyt wesołą miną. Położyła kosz z owocami i paroma kawałkami mięsa na ziemi i przysiadła się do pozostałej dwójki, która to zresztą już zaczęła konsumpcję.
- Znów jest w okolicy- krótko zakomunikowała Kibi.

Wyraźnie zaczynali walczyć coraz bardziej na poważnie. Szczególnie drobna transformacja utwierdziła lisicę w tym przekonaniu. Dlatego rzucanie się tam odpadało. Dostali raz prądem, drugi raz tak się nie dadzą. Dlatego trzeba też przejść do bardziej radykalnych metod. Zwłaszcza potworek ją niepokoił. Nie na tyle żeby się spieszyć, w życiu. Paroma krokami pokonała dystans dzielący ją od szamanki i Hong.
- Nie podoba mi się ten duży. Ale trochę bólu mu nie zaszkodzi.
Lekko się przygarbiła i stanęła w wykroku.
- Fūkegawa "Sensu"- wyszeptała spokojnym głosem.  Celem był najbardziej potworny cel w okolicy.