Beta Touhou

Mam szczerą nadzieję, że tak. Bo z pociągnięciem więcej niż 3 sesji mogę mieć problem. A z tego co pamiętam, chcętnych ostatnio było sporo (i mam nadzieję, że ta tendencja nie spadnie).

This was not my point... Chodziło mi o to, że nie potrzebnie zadeklarowałeś to, że Twoja moc zawodzi. Z góry skazując Akcję na porażkę. I mean... What's the point?

Ale spoko, Twoje grabki, Twój zamek. Róbta co chceta.

Zwinąłeś się tak szybko, że nie mogłeś oprzeć się wrażeniu, że o czymś zapomniałeś. Tym bardziej, że Aya podniosła swoją szlachetną zadnią część z siedziska i zaczęła czegoś poszukiwać w biurku.

Nie mniej byłeś już w 1/4 drogi, a w dół leci się łatwiej niż w górę...
I to palące uczucie w karku, jakby ktoś się na Ciebie ciągle gapił...

Oboje

Inicjatywę w rozmowie znów przejęła Yukarin:
- Wątpliwe. Wypuszczę Was możliwie głęboko w strefie, jakieś cztery kilometry na południowy-zachód od "źródła". Więc uciekinierzy nie powinni stanowić problemu. Prawdopodobnie jest to coś pokroju obelisku, lub kapliczki - Akio, który miał więcej powodów do obserwacji Yukari zwrócił uwagę na dość szybki gest ukrycia trochę poszarzałej lewej dłoni pod stolikiem. - Im bardziej zwlekamy, tym prawdopodobnie, macie przed sobą cięższe zadanie. Macie jeszcze jakieś pytania? Tylko konkretne.

Kohaku

- Meiling-san, TY nie planujesz ekspansji - poprawił ją piekielnik wyrzucając z siebie to zdanie. - Ale popatrz na swoje podkomendne. Patrzą na ciebie jak w obrazek, jesteś dla nich autorytetem, władcą i żywym bóstwem. Myślisz, że one, jeśli dostaną szansę, nie wypowiedzą życzenia? Już widzę kilka tragicznych w skutkach: "chcę być taka jak pani Meiling", "chcę być jeszcze lepszym narzędziem w jej rękach", "chcę być najsilniejsza dla pani Meiling". Tym bardziej, że djinn, zamiast kryć się w lampie, jak w legendach, ukrywa się w czajniku. Niepozornym, cholernym czajniku, który mogą, ba, nawet Ty Meiling-san, możesz aktywować całkowicie przypadkiem - kruk, skarcił się w myślach, gdyż do jego ostatniej wypowiedzi przeciekło całkiem sporo emocji, niepokoju, nawet nieco gniewu. Mówił szybciej, niż normalnie. Być może jak raz, emocje zagrają na jego korzyść...?
Kohaku wziął głębszy oddech i wypuścił powietrze przez nos. Nie miał zamiaru przepraszać za swój wybuch. Po nim po prostu spuścił wzrok na ziemię (wcześniej utrzymywał bezustannie kontakt wzrokowy z przywódczynią tego całego cyrku).

Obaj

Keine w zasadzie nie odzywała się. Po prostu słuchała i obserwowała, mając z Was prawdopodobnie niezłe źródełka informacji. Gdy Wy stwierdziliście, że pora ruszać, ona już była gotowa. Bez większych ceregieli zebraliście się (nie wnikam co robicie z ciastkami) i ruszyliście.

Podróż trwała faktycznie około półtorej godziny. Na skraj lasu dotarliście, gdy już 3/4 słońca znikło za horyzontem. Kamishirasawa w zasadzie po dostarczeniu Was na miejsce natychmiast się pożegnała i ruszyła ciut szybciej niż prowadząc Was, zmierzać w kierunku swego siedliszcza.
A zatem stoicie na skraju Bambusowego Lasu Zagubionych... Obszaru gęsto zarośniętego z ledwie kilkoma ustalonymi ścieżkami. Gdzie diabli wiedzą kto i co może się czaić.

Kohaku

- Cirno została zamieniona w lodowego kolosa, który samą obecnością zamrażał wszystko w "zasięgu" swojej aury. Rzekomo urosła na kilkanaście metrów... Ale jej faktyczne ciało pozostało niezmienne, cielsko jakie dał jej djinn, było niczym innym jak... Zbroją? - kruk zrobił pauzę. - Tak, to najlepsze określenie. Zbroją, która by funkcjonować bardzo mocno ograniczyła funkcje umysłowe ofiary. Udało mi się ją amputować z kolosa. Po fakcie nie posiadała żadnych wspomnień na temat tego co zrobił z nią ów duch.
Suzumiya zrobił krótką pauzę, dając Meiling przetrawić to co powiedział:
- Więc tak, śmiem twierdzić, że prędzej czy później to wszystko obróci się przeciwko pani w jakiś sposób. I jest to przestroga, nie groźba - w końcu dodał.

Dwaj Waleczni

Władanie quasi-żywym mieczem dwuręcznym jedną ręką nawet Kapitanowi sprawiało trudność, przez co pojedynek z nim nie był aż tak przerażający... Był zwyczajnie straszny. Pusty nie kontrolował ostrza tak dobrze, jakby robił to dwiema rękami, więc co rusz uderzało z niesamowitym impetem w podłogę krusząc ją, albo konstrukt puszczał je szerokim młyńcem, by nie stracić równowagi.
I przez te młyńce ciężko było zbliżyć się Mercuriusowi, by wsadzić ostrze w kolano przeciwnika... Ale w końcu mu się udało!
Pusty nawet nie zwrócił na to uwagi, chociaż większość istot jakie znał na pewno by to poczuła i to przez dni, jeśli nie do końca życia.

Uokawa

Z równym powodzeniem mogłaś żuć sam pergamin na jakim malowałaś. Ale przynajmniej miałaś coś jeszcze, co trzymało Cię tu i teraz.

Kazuma

Rękawica szturchnięta nie wykazała żadnych zdolności ruchowych. Dalej leżała gdzie upadła i wyglądała podejrzanie.