[Małyszeq]

Zapewne wielu z Was zastanawia się dlaczego "Anon w Gensokyo" nie jest kontynuowany. Cóż, jest wiele powodów, ale najważniejszy to ten, iż wydanie "Symposium of Post-mysticism" namieszało zbyt wiele, aby był jakikolwiek sens w pisaniu kontynuacji. Wobec tego chciałbym ogłosić rozpoczęcie czegoś czemu nie zagrozi los przerwania. Oto "Oriental Phantasmic Spiriting Away". Nie będzie tu możliwości wyboru - kto chce, ten czyta. Kto nie chce, nie musi. Projekt jednak zyskał aprobatę m.in. Kretona, Maluetara i Herubima, wobec czego - let the game begin. Wszelkie komentarze, feedback itp - umieszczać w temacie, w momencie kolejnej publikacji, będą przenoszone. A kiedy kolejna część? Nie określam sobie teraz terminu, ale zaczynam pisać już jutro xD.


ORIENTAL PHANTASMIC SPIRITING AWAY


I: KONWENT


Po ciasnych korytarzach, zawalonych śpiworami i torbami, pomimo późnej godziny przewijały się tłumy ludzi. Dla zwykłego człowieka z zewnątrz, osoby przebywające w tym miejscu eksponowały co najmniej ekscentryczne zachowania, rodzaj ubioru i styl wypowiedzi. Tutaj dwie młodziutkie piętnastolatki w sztucznych kocich uszach. Tam z kolei piękna, wysoka dziewczyna w stroju pokojówki. Spocony, pryszczaty okularnik z papierową tabliczką, na której nabazgrano długopisem „FREE HUG” próbował przytulić się do drobnej chudej dziewczyny w kasztanowych, kręconych włosach. Jednak oni wszyscy posiadali jeden wspólny cel, który łączył ich w tym oto miejscu i czasie. Był to KONWENT – masowa impreza, która teoretycznie miała za zadanie promować kulturę japońską, w praktyce zaś jednak sprowadzała się do integrowania  pewnej subkultury, której przedstawiciele w życiu codziennym, w większości byli nieprzystosowanymi do świata odludkami, zaczytującymi się w japońskich komiksach, bądź zagrywającymi w gry z rodzaju „visual novel”. Oznaczało to też wszechobecny pisk młodych dziewczynek, dochodzący z sali o nazwie „Yaoi Room”, hałas porównywalny z poziomem decybeli we wnętrzu pracującego odkurzacza i smród setek przepoconych koszulek bądź nieobutych stóp, skutecznie blokujący wejścia do niektórych sal szkolnych (konwent oczywiście, zgodnie ze standardami fandomu polskiego, odbywał się w wynajętej szkole) zaadaptowanych na sale tematyczne, bądź sypialne. Historia spisana tutaj, rozpoczęła się w mieście znanym jako Lublin, ale zakończyć się miała zupełnie gdzie indziej i na zawsze połączyć ze sobą losy kilku osób, które przebywały o tej porze w sali, której nazwa – „Touhou.pl Sleep Room” widniała na białej karteczce, ozdobiona pospiesznie naszkicowanymi wizerunkami kilku łypiących oczu. Pomimo chaosu i zgiełku panującego wokół, to miejsce sprawiało wrażenie cichego i spokojnego sanktuarium, a spoza zamkniętych drzwi nie dochodziły praktycznie żadne odgłosy. Zanim jednak tam zajrzymy, opuśćmy to hałaśliwe i nieprzyjemne dla nieprzyzwyczajonego człowieka miejsce i udajmy się spacerkiem po zdumiewająco uroczych uliczkach Lublina, w kierunku pobliskiej „Biedronki”. Stamtąd bowiem wracał właśnie jeden z bohaterów tej historii, znany w światku fandomowym jako Kreton. Oliwkowa czapka z daszkiem, zawadiacko narzucona na głowę i maska przeciwpyłowa tworzyły dziwną kompozycję z czarną koszulką na której nadrukowane były postacie małych, rysunkowych dziewczynek w śmiesznych czapkach. Czarne spodenki „Puma” dopełniały wizerunku. Noc była dość parna, zaś dwie torby wypełnione jedzeniem, które Kreton niósł w kierunku szkoły konwentowej, co jakiś czas obijały się mu o kolana i okręcały. Te niedogodności jednak nie zrażały go, gdyż raźnym krokiem, nie odpowiadając na zaczepki miejscowych leniwych dresiarzy, wkroczył na teren szkoły, i ruchem brody wskazał ochronie identyfikator dyndający na koszulce. Dwóch masywnych ponuraków przepuściło go, po czym zajęło się próbami odparcia ataku ze strony nietrzeźwego osiłka, który próbował się przedrzeć na teren konwentu, śledząc śliczną blondynkę w mini.
Tymczasem Kreton nie niepokojony przez nikogo, minął stoisko akredytacji, przywitał się z kilkoma osobami i pomyślał z nieukrywanym wstrętem o dwóch piętrach, które miał do pokonania. Zaledwie jednak z westchnieniem pokonał pierwsze kilka stopni, wyrosła przed nim masywna postać Herubima, określanego też czasem jako Technoviking.
- Daj, bo Ci łapy zaraz odpadną – przypuszczalny potomek wikinga uwolnił Kretona od ciężaru jednej z foliowych siatek i razem poczłapali na drugie piętro. Tam, w głębi korytarza, skąpo oświetlonego starymi jarzeniówkami, znajdował się „Touhou.pl Sleep Room” – sala sypialna, w której załoga redakcyjna portalu i ich sympatycy, wspólnie spędzali czas konwentu, przechowywali swoje rzeczy, oraz oczywiście nocowali (chociaż nie wszyscy). Kreton otworzył drzwi i omal nie zderzył się z Tami – drobną, uroczą dziewczyną, jedną z niewielu przedstawicielek płci pięknej, a w tym wypadku nawet bardziej pięknej, które interesowały się grami z serii Touhou; propagowanie tego rodzaju rozrywki wśród fandomu kultury japońskiej należało do głównych zadań ekipy.
- O, jesteś! – uśmiechnęła się – Malu myślał już, że trzeba będzie wysyłać misję ratunkową.
Kreton przepchnął się obok niej, po czym musiała się cofnąć aby wpuścić do sali o wiele masywniejszego niż ona Herubima. Z imponującą jasną brodą, oraz krótko ostrzyżonymi włosami wyglądał rzeczywiście na nordyckiego wojownika z mitów, który jakimś cudem usiłuje przystosować się do współczesnej rzeczywistości. Reklamówki z żywnością wylądowały na pustej, ławce w kącie. Kreton zabrał się do ich wypakowywania, podczas gdy Herubim opuścił salę rzucając krótkie: „Idę pomóc Mevowi”. Nikt z obecnych nie zwrócił nań uwagi, czekając na otrzymanie zamówionego jedzenia, picia i przekąsek.
- Dwa duże Liptony, kabanosy i solone chipsy. Czyje to było? Małysza? – spytał chłopak rozglądając się po sali.
- Już, już – niewysoki, długowłosy i blady wyrostek wstał od stołu, gdzie grał właśnie w karty. Spojrzał na zakupy i skrzywił się.
- Nie było zwykłego zielonego Liptona?
- Nie, tylko cytrynowy zielony. Nie marudź, tylko ciesz się, że kupiłem, bo w Biedronce nie było.
Wyrostek wzruszył ramionami i ustawił zapasy przy zielonym śpiworze, po czym ze słowami „Dobra, Archi, jedziesz” wrócił do gry. Kreton tymczasem wrócił do rozdawania zawartości toreb, rzucił Tami paczkę ciastek i herbaty, po czym machnął ręką.
- Sami se rozpakujcie, ja muszę dokończyć panel.
Chłopak zdjął z ulgą maskę przeciwpyłową i czapkę, po czym usadowił się na swoim śpiworze i odpalił laptopa. Wokół stolika zebrało się kilku ludzi, i w mgnieniu oka jedynym śladem po zakupach pozostały dwie reklamóweczki.
- Smoku, rzuć moje krakersy – zawołał Archi, nadal grający z Małyszem w karty i obmyślający właśnie strategię na niezwykle irytujące zagrywki oponenta.
Blondyn, do którego skierowane było pytanie, rzucił mu pytające spojrzenie.
- Archi, tu nie ma żadnych krakersów. Są tylko jakieś samotne paluszki z sezamem.
- Kreton, kupiłeś w ogóle? – zwrócił się do stukającego w klawiaturę Kretona.
Zagadnięty podniósł głowę.
- Co? A, nie, nie było. Wziąłem Ci paluszki jakieś. Co za różnica?
- Właściwie to żadna... – mruknął smętnie Archi, po czym z westchnieniem zabrał przekąskę i zaczął chrupać ze złością, gdy Małysz triumfalnie rzucił kartę „Time Limit” ostatecznie kończąc rozgrywkę.
- Powinno się zbanować z rozgrywek tę talię, wiesz? – rzucił do Małysza, który flegmatycznie pozbierał swoje karty i nalewał właśnie mrożonej herbaty do kubeczka. – Może mi jeszcze powiesz, że zamierzasz z nią wystąpić w jutrzejszym turnieju?
- Nie wiem dokładnie na jakich zasadach będzie to wyglądało. Matherikus jakoś mętnie to tłumaczył. Jak dojedzie na miejsce, to wszystko powie. Poza tym wiem czego się spodziewać po niektórych uczestnikach i mogę przemyśleć, czym ich skontrować. Ta talia jest przydatna, ale przeciwko talii Ariku jest zupełnie bezużyteczna, więc mam kilka asów w rękawie – podjął rozmowę chłopak.
Archi nie podejmował więcej tematu, tylko wlał sobie do kubeczka Małyszowego „Liptona” i delektował się cytrynowym smakiem.
- Otwórz ktoś okno, bo się ugotujemy. Nie będę się rozbierała bardziej niż jestem teraz – jęknęła Tami wachlując się mapką szkoły.
- Mogę jedno otworzyć na oścież, ale reszty się nie da, już próbowałem.
Smoku podniósł się z krzesła, na którym siedział i czytał rozkład atrakcji. Wysłużona drewniana futryna zaskrzypiała a zawiasy zazgrzytały, ale okno udało się otworzyć. Do sali wpadł tropikalny wręcz upał.
- To lato mnie wykończy. Jest tak gorąco, jak nigdy – mruknął Małysz nalewając sobie kolejny pełny kubek i z żalem spoglądając na szybko ubywającą zawartość butelki.
– Człowiek zapomina, że żyjemy w strefie umiarkowanej – dodał, po czym zagulgotał głośno.
Drzwi do sali gwałtownie się otworzyły i do środka zajrzał przystojny, szczupły okularnik.
- Jest Kreton?
- Jestem, jestem. Malu, Twoje żarcie ma Tami.
Malu wsunął się i zamknął za sobą drzwi, krzywiąc się z dezaprobatą, gdy usłyszał pisk dwóch biegnących dziewczyn.
- Nie wiem, jak Wy, ale ja uważam, że ten fandom rakowacieje. Co my tu w ogóle robimy?
- Ja prowadzę panele i konkursy, żeby propagować Touhou i wycinam chore miejsca. Ty też, ale do tego marudzisz – stwierdził pogodnie Małysz, wystawiając się na podmuchy wiatru zza okna.
- Ale ja nie mówię ogółem, tylko o naszym fandomie. Widziałem na schodach jakąś młodą w cosplayu Shizuhy, a jak zobaczyła moją koszulkę, to zapytała, czy to ja jestem tym gościem od gier DżejDżeja.
- W takim razie, to nie był cosplay Shizuhy, tylko Szizuli. A sam wiesz, że to spora różnica – odparł Małysz.
- Taaa, taka sama jak między Cirno, a Kirno – wtrącił Kreton, nie podnosząc nawet głowy.
Kondycja środowiska fanowskiego, w szczególności w sprawach dotyczących Touhou, była zawsze przedmiotem zażartych dyskusji między Malu i Małyszem.
- W każdym razie, od tego chyba tutaj jesteśmy. Czasem czuję się jak nauczyciel – kontynuował Małysz.
- Co Ty nie powiesz? Dziewięciogodzinny panel o Touhou, anyone? – rzucił sarkastycznie jego rozmówca.
- Tylko na własne życzenie się tak tyrasz. W PZTA powitali by Cię z otwartymi ramionami – nie przestawał Małysz.
- Robię to, bo lubię dzielić się swoją wiedzą z innymi – odciął się Maluetar.
- Dobra, skończcie flejmować – załagodził Smoku. – Małysz, rzuć kabanosa, co?
Chłopak otworzył paczkę i rzucił suchą kiełbaskę Smokowi.
Malu potarł spocone czoło.
- Chujowo i duszno. A, właśnie, wysłałeś? – zwrócił się do Kretona.
- Mhm – mruknął tamten.
- Jutro wieczorem się sprawdzi co wypadło. Jak dobrze pójdzie to będzie flaszeczka, nie?
- Statystycznie szansa na kwotę wystarczającą na flaszeczkę, to 1:51 – rzucił Małysz rozkładając się wygodnie na śpiworze. – Poza tym ja nie piję...
- A co, chcesz dzielić 20 złotych na 8 osób?
- Dobra, nieważne, wyjebane. Kreton, przywiozłeś JAVy?
- Mam, później puszczę, dajcie mi w końcu w spokoju dokończyć panel – rozzłościł się Kreton.
Po tym stwierdzeniu atmosfera nieco się rozluźniła. Do sali zajrzał nagle jeden z organizatorów konwentu.
- Wy jesteście Touhou.pl, tak? Kto tu jest odpowiedzialny za rooma?
- Ja – Malu podszedł do VIPa. – O co chodzi?
- Bo jest sprawa... dopiero piątek, a sleepy zbiorowe są już pełne i w dodatku głośne, a kilka osób chciałoby się przespać w ciszy i spokoju. U Was zawsze jest się jak wyspać, to może znalazłoby się miejsce dla kilku randomów?
Malu podrapał się po ramieniu.
- W sumie, tam pod ławkami będzie jeszcze miejsce na kilka śpiworów. Tylko nie zwalajcie nam tutaj połowy sali, a będzie dobrze.
Młody chłopak skinął głową i zniknął na korytarzu, który mimo późnej pory był nadal nadspodziewanie hałaśliwy.
Kreton zakończył stukanie i zamknął swojego laptopa.
- To kto w końcu składał się na kupon? Ja, Małysz, Maluetar, Tami... kto tam jeszcze?
- Ja, Smoku, Ariku i Herubim – dokończył Archi kończąc paluszki i zwijając pustą paczkę.
- No to rzeczywiście widzę jak flaszkę kupujemy na osiem... – sarknął Kreton
- Siedem – poprawił go Małysz, przeglądający swoje karty.
- ...na siedem osób – dokończył.
- A nie sześć? Ty podobno nie pijesz już – spytał Malu
- No, trochę z Wami chyba mogę się napić. Nie mam zamiaru się najebać, a to różnica – wyjaśnił Kreton.
Spojrzenie Maluetara wyrażało wątpliwość, jednak poniechał tematu.
- Ej, gdzie jest czajnik? Mam te zupki na sucho wpierdalać? – rozległo się oburzone wołanie z kąta zasłoniętego kilkoma tobołami, po czym pojawił się tułów zaspanego młodego człowieka z lekkim zarostem, w ciemnej koszulce z czerwonowłosą kocią dziewczynką.
- Czajnik? Dżizas, nie wiem... ktoś miał przywieźć, ale chyba jeszcze nie mamy czajnika. – Małysz zaczął rozglądać się po zagraconej sali, jednak bagaże dwudziestu osób (miało ich tu być jeszcze co najmniej drugie tyle) nie pozwalały stwierdzić, czy gdzieś znajduje się czajnik, czy też wrzątek stanie się towarem sprzedawanym w „Touhou Sleepie” na kartki. W końcu wygrzebał białe pudełko i postawił poszukiwane urządzenie na jednej z ławek.
Drzwi od sali otworzyły się nagle i do środka bez uprzedzenia wbiło się kilkuosobowe stadko z mnóstwem bagaży. Maluetar chciał już zaprotestować, ale zobaczył organizatora, z którym wcześniej rozmawiał i zaniechał interwencji. Jedna twarz wydała mu się dziwnie znajoma. Jasne loczki i mnóstwo przypinek z małą blond dziewczynką...
- Sulejman?
- No hej – chłopak nazwany Sulejmanem bezceremonialnie rzucił swoje torby w wolny kąt i wypakował dmuchany materac.
- A Ty nie miałeś być dopiero jutro?
- Wiesz, nudziło mi się i tak pomyślałem, ze jak Archi jest, to warto by wpaść – mruknął charakterystycznym dla siebie, monotonnym głosem.
Archi natychmiast podniósł się z krzesła.
- Nie mam nic przy sobie, Sulej. Nie będzie podróży do Gensokyo.
- Aaa... no nic. Małysz, przetestujesz moją talię z Flancią?
- Chętnie. Archi, puścisz Suleja?
Zagadnięty zebrał swoje karty ze stołu, zgrabnym rzutem wyrzucił pustą paczkę po paluszkach do kosza i podszedł bezczelnie wpatrywać się w ekran Kretonowego laptopa. Tymczasem grupka nowoprzybyłych z mieszaniną ciekawości i zażenowania obserwowała Maluetara grającego w coś na laptopie, Tami wpatrującą mu się w monitor i zarośniętego chłopaka szykującego zupkę chińską. W końcu Smoku obserwujący krytycznie wydarzenia, zlitował się nad nimi.
- Rzućcie bagaże tam pod ławkami i zróbcie sobie miejsca do spania, póki jeszcze są wolne. Widać, że pierwszy raz na konwencie...
Randomy niechętnie, jakby bojąc się, że ktoś zabierze im rzeczy i wywali na korytarz, spełniły polecenie Smoka i skupiły się we własną gromadkę, jak na komendę wyjmując plany atrakcji. Nie uszło to uwagi Małysza.
- Ej, koledzy – zawołał. Jeden z nich zwrócił wzrok w jego stronę.
- Tak?
- Chcecie zrobić sobie z nami wieczorny seans filmowy? Nigdzie indziej tego nie obejrzycie... – uśmiechnął się do nich szeroko. – Pointegrujecie się z nami, poznamy się bliżej.
- Widzę co tam robisz – rzuciła Tami znad ramienia Maluetara.
- Pewnie. A co puścicie? – zainteresował się młody chłopak w koszulce z napisem „I Love Ponies”
- Maraton „Touhou Cosplay Festival”! – zawołał, po czym zerwał się z krzesła i zatańczył karykaturalną parodię tańca Ricka Astleya. Niestety dla nich, nie zrozumieli...
- Małysz, wracaj do gry – poprosił Sulejman.
- Mhm. Nie wiem tylko po co, skoro już przegrywasz...

Tymczasem w zupełnie innym miejscu szkoły, Herubim Technoviking przyglądał się towarowi wykładanemu na stoiskach przez wystawców.

[HERUBIM]

Dobra, jako iż zmusiłem Małysza do pisania a brak neta to chuj, to wrzucam jego wypociny moim zajebistym telefonem bez zasięgu.

…   

Nad stolicą zapadał wieczór. Przyjemny wiatr wniósł nieco orzeźwienia na parujące od upału uliczki i ulice, powodując pojawienie się całkiem sporej liczby ludzi pragnących wykorzystać ostatnie godziny weekendu. Po długim wypoczynku w ciasnym mieszkaniu, Tohozałoga czuła się w pełni sił, przynajmniej fizycznych, gdyż psychicznie wciąż byli przytłoczeni sytuacją w której się znaleźli. W ostateczności, ponieważ nie udało się osiągnąć porozumienia co do planów spędzenia „I Ogólnoeuropejskiej Nocy Tohozjebów”, jak górnolotnie określił to Małysz, Herubim jako rodowity warszawiak wziął sprawy w swoje silne ręce. Nie dosłownie, oczywiście. Jego propozycja wyglądała następująco:
Zabieramy się po prostu do Złotych Tarasów. Każdy z nas wydaje dzisiaj resztki kasy, jutro odbieramy „wypłatę”... a potem mam dla was coś zajebistego – stwierdził Viking, tonem nie pozostawiającym choćby centymetra miejsca na sprzeciw.
- Sugerując, że mam co wydawać – westchnął smętnie Kreton patrząc na puste butelki po wódce zaśmiecające stół w kuchni.
- Pożyczę Wam, jak komuś na coś brakuje – Archi kończył wiązać but, skacząc na jednej nodze. - Kurwa, znowu się rozleciały... muszę jakieś porządne kupić, a nie takie gówno.
- Heru, nie sądzisz, że to niezbyt... rozsądne, żeby wydawać całą kasę którą mamy, na poczet tej, której jeszcze nie mamy? - Małysz oderwał się od piątej już dzisiaj szklanki herbaty – Czekajcie, jak już mamy mieć noc tohozjebów, to muszę się ubrać odpowiednio.
Dopił resztę napoju i schował się w łazience z wyjętymi z torby ciuchami. Już po chwili wynurzył się stamtąd jako przedstawiciel redakcji, w firmowej koszulce.
- Zaczynam żałować, że wzięcie dakimakury na miasto nie wchodzi w rachubę – Smoku tęsknie spojrzał na swoją poduszkę.
- To Kreton powinien żałować – stwierdził Małysz, zaczesując kręcone włosy.
- Czemu?
- Bo mogłoby się okazać, że tej nocy będzie okazja zaruchać i  jako jedyny czułby się znowu samotny, jak wte.. - tu w ostatniej chwili chłopak uchylił się przed lecącym w stronę jego głowy zakurzonym butem, który po chwili z klapnięciem uderzył o podłogę, zostawiając na ścianie malowniczo brudną smugę.
- Kreton, wypierdalaj! - Herubim stracił panowanie nad sobą. - Bez gadania, wszyscy wypierdalają na zewnątrz, Tami i Maluetar też. Idziemy do Tarasów i będziemy się kurewsko bawić, jasne?
- Jest nas za dużo, ale ktoś mógłby robić za Zordona...  – zaczął Małysz, ale zamilkł, gdy Kreton spojrzał na niego ostro. Administrator zwykle był spokojnym i melancholijnie nastawionym do życia człowiekiem... przynajmniej dopóki ktoś nie zaszedł mu za skórę.

Jadąc autobusem miejskim z ekipą w kierunku centrum, Herubim rozmyślał intensywnie o swym planie. Wprawdzie miał on wiele skaz, ale wszystko zależało właściwie od przychylności obecnych tutaj ludzi. Wiedział, że nie będzie miał problemu z przekonaniem Kretona, chyba, że w ostatniej chwili. Jego niezdecydowanie wielokrotnie powodowało problemy i sprawiało, że był niepewnym sojusznikiem w jakichkolwiek planach. Nie tylko Viking się o tym przekonywał. Następny w kolejności był Archi. Człowiek naprawdę pozytywnie zakręcony, nie robiłby żadnego problemu. Z Ariku było zapewne podobnie, aczkolwiek jego kobieta mogłaby mieć obiekcje, gdyby wiedziała co Herubimowi chodzi po głowie. Ale gdy się dowie, będzie już zdecydowanie za późno, żeby to zmieniła. W ostateczności, jeśli naprawdę nie będzie innego sposobu, wciągnęłoby się ją w przedsięwzięcie, chociaż niechętnie i niech Ariku ma na nią oko. Co do Maluetara i Tami – to było dość słabe ogniwo. Chociaż w zasadzie wystarczyłoby przekonać jedno z nich, drugie nie odpuściłoby wtedy i para byłaby gotowa. Małysz – ciężko było stwierdzić. Z jednej strony wyglądał na najmniej odpowiednią osobę do skaptowania. Z drugiej strony – nierzadko udawało mu się zadziwić innych determinacją rzadko spotykaną u kogokolwiek. Poza tym dysponował ciekawym wachlarzem wiedzy i talentów, które można wykorzystać w praktyce. Inna kwestia czy zgodziłby się. Może wystarczyłoby zagrać mu na jakiejś czułej strunie. I w końcu Smoku. Był inteligentny, oczytany i spokojny, co stanowiło pewną zaletę. Jednak jego flegmatyczne, filozoficzne podejście do życia wydawało się czasem zupełnie nie na miejscu.
- I tak będę musiał wybrać. Jak każdy będzie chciał wplątać w tą akcję jeszcze kogoś, to niech za niego buli – rozluźnił się Herubim. Pozostało do wykonania tylko kilka telefonów... a potem wszystko się zacznie.
W międzyczasie Smoku – rzeczywiście osoba spokojna i flegmatyczna, pozornie rozluźniony siedział i przyglądał się towarzyszom. Niewiele osób wiedziało, że młody niepozorny student ma błyskotliwe zdolności analityczne i dedukcyjne. Od razu zauważył zmianę nastroju Herubima i spodziewał się kłopotów. Pomysły Technovikinga, bardzo śmiałe zazwyczaj, miały nikłe szanse powodzenia – jednak jeśli ktoś o tak spontanicznym charakterze, dorwie się do dużych pieniędzy, może się to skończyć nieciekawie. Smoku biorąc to pod uwagę zamierzał obserwować znajomego, mając nadzieję, że jeśli wyniknie z tego coś nieprzyjemnego, będzie w stanie załagodzić sytuację.
Autobus przemknął Mostem Poniatowskiego i zbliżal się do Dworca Centralnego. Heru podniósł się żwawo z miejsca i pomyślał: „A co mi tam. Zaraz, albo wcale!”
- Dobra, za chwilę wysiadamy. Najpierw pójdziemy coś zjeść, a przy żarciu coś wam ogłoszę?
- Zaręczasz się? - piękne oczy Tami rozbłysły ciekawością.
- Nie, coś Ty. Youmu dała mi kosza, a potem zabiła ją za to Pani Mima. Chodźcie, chodźcie.
Busem zarzuciło lekko, gdy zatrzymał się przy budynku dworca. Podziemnym przejściem dostali się do Złotych Tarasów, gdzie Małysz puścił z telefonu jakiś kawałek muzyczny.

„I nadszedł czas, że Postalowiec swoim potężnym fapem....”.

W tej chwili palec Maluetara wyłączył mu odtwarzacz na komórce.
- Małysz, ale kurwa, nie rób wiochy.
- Dobra, spokojnie – mruknął chłopak, chowając starego Samsunga do kieszeni.
Pomimo, a może właśnie z powodu nieco późniejszej godziny dnia (Smoku stwierdził, że było około 19:00), galeria była przepełniona ludźmi. Japiszony z wiecznie znużonymi twarzami, młode dziewczyny malujące się jak dziwki, Japończycy z dziesiątkami aparatów fotograficznych i stada hałaśliwych chłopaczków tworzyły koloryt tego miejsca. Szczęśliwym trafem pomimo tego tłoku, Ariku udąło się wypatrzeć dwa stoliki czteroosobowe w pobliżu Burger Kinga, gdzie Archi z miną lorda zaproponował, żeby złożyć zbiorowe duże zamówienie, co wyjdzie on zapłaci, a rozliczą się na następny dzień. Wszyscy (a szczególnie Małysz, któremu burczało nieco w brzuchu) zgodzili się na takie rozwiązanie. Ariku poszedł z Archim zająć się transportem jedzenia do stolików i już wkrótce kilka tac wypełnionych burgerami, nuggetsami, frytkami i napojami zastawiło stoły. Herubim uznał, że dopóki wszyscy zajęci są jedzeniem, należałoby rozpocząć swój plan...
Ej. Słuchajcie wszyscy!  „ATENSZYN SIGN: TABLESLAP”, zawołał i uderzył z całej siły otwartą dłonią w blat stolika. Maluetar z zaskoczenia upuścił paczuszkę sosu czosnkowego i o mało w nią nie wdepnął. Zapanowało zamieszanie, gdy Małysz klnąc zerwał się od stolika i wycierał Colę ze swojej świętej Parseekoszulki, a Kreton stracił głowę i rzucił się pod stół ratować burgera. Miało to przynajmniej tę zaletę, że wszyscy natychmiast zwrócili uwagę na Herubima.
- No dobra. Nie tak to miało być, ale wyjebane. Mam w sumie pewien plan i propozycję. Jest całkiem poważna i chcę poświęcić rok na przygotowanie wszystkiego. Teraz jak już mam pieniądze, nie powinno to sprawić problemu. Chciałbym wiedzieć, czy ktoś z Was się pisze.
- Ale na co? - spytał Archi, którego ostre chili nuggetsy cudem uniknęły pogromu.
Spoglądali wyczekująco na Vikinga, lecz nie widział na ich twarzach tej ekscytacji, jaką w swoich marzeniach wielokrotnie udało mu się ujrzeć. Teraz, albo nigdy, teraz albo nigdy, teraz albo nigdy.
- EKSPEDYCJA GENSOU 2.0, PL EDYSZYN! - obwieścił dumnie, zrzucając z piersi ten ciążący mu kamień.
Hasło nie wywołało żadnej reakcji, jedynie od niechcenia rzucone pytanie Ariku.
- Czyli dokładnie co? Trip do Japonii?
- Nie. Herub chce nam zafundować obóz survivalowo-rekreacyjny na terenach w Japonii, na których bazował ZUN i chce pewnie szukać wejścia do Świątyni Hakurei. - odpowiedział mu Małysz. - Zawiodłeś mnie, Heru. Myślałem, że stać Cię na coś bardziej kreatywnego, a Ty tu z czymś takim... Nie masz na co pieniędzy tracić? Kup lepiej brakujące figurki do kolekcji, albo naturalnej wielkości replikę pani Mimy.
- Ja tam właściwie jestem za. - odezwał się Smoku, wycierający zalany stół serwetką. - Pomysł nie jest głupi, ja chętnie bym sobie urządził taki kemping w cieniu góry Fuji, czy gdzieś w takich okolicach. Pod warunkiem, że pojedziemy max na dwa tygodnie – dodał po namyśle.
Maluetar wzruszył tylko ramionami, podczas gdy Kreton wyraźnie zapalił się do szlaonego pomysłu.
- Wikingu! You have my sword!
- And my AXE! - dodał Archi.
- Pozwolicie, że powiem coś więcej? Bo Małysz strasznie spłycił i skrócił to co chciałem powiedzieć i połowa mi wyleciała z głowy – poprosił Herubim.
- No mów, mów... - pokiwał niecierpliwie Kreton.
- No więc. Jutro dostajemy kasę. Każdy ma rok na przygotowanie się w taki sposób jaki uzna za stosowne. Ja będę w stałym kontakcie z Hayato i zapytam go o wszystkie procedury jakie będą potrzebne. Cała dokumentacja potrzebna na zorganizowanie tej wycieczki będzie spoczywać na nim i może na Onineko jeśli go złapię. Wy zbieracie ekwipunek na dwutygodniowy obóz pieszy, czyli namioty, ciuchy itd. Załatwiamy mapy terenu i porównujemy je z różnymi wersjami map Gensokyo, po czym szukamy Świątyni Hakurei. Odwiedzmay Reimu, tulimy małe dziewczynki i wracamy. Po drodze spuszczamy ZUNowi wpierdol za Ten Desires (EJ! - zawolał ostro Smoku).
- Pojebany pomysł. Tak pojebany, ze zaczyna mi się podobać, ale nie wiem czy będzie mi się chciało załatwiać sobie wizy i inne pierdoły – pokręcił głową Maluetar.
- Malu, no weeeeeź. Jak nie pojedziesz to ja sama pojadę. - prosiła Tami.
- Tami, ja nie wiem czy będę miał na to czas. Poza tym przez rok może się naprawdę wiele zmienić. Heru jeszcze sto razy zdąży wydać te pieniądze. Jest najbardziej niepewnym organizatorem czegokolwiek jakiego znam, może poza Kretonem. Poza tym naprawdę nie szkoda wydać Ci tyle pieniędzy na pierdołę?
- Heru, dopisz mnie do listy – odezwał się niespodziewanie Małysz. - Wprawdzie uważam, że Cię popierdoliło, jednak administracja powinna trzymać się razem. Gdyby nie to, że to droga impreza, ściągnęłoby się np. takiego Lenina, ale myślę, że nie będzie potrzeby. Jak tylko skończę z przeprowadzką, pomogę to ogarniać tu na miejscu, będzie wygodniej.
Maluetar rozejrzał się po pozostałych. Na twarzy Smoka błąkał się lekki uśmiech, Tami patrzała na Malu z nadzieją w oczach, Herubim gestami zwycięzcy pożerał swoje nuggetsy, zaś Archi i Ariku zdążyli wrócić do rozmowy o konwencie.
- Nie wyjdzie to dobrze, ale... chyba jestem w mniejszości. Więc dobrze. Nie żebym miał jakiś wybór... Więc okej, jadę z Wami. Ale jak Herub cokolwiek zjebie pod względem organizacyjnym, to nie chciałbym być w jego skórze, bo nawet Mima go nie ochroni.
- Ojtam – machnął ręką Viking. Poszło mu łatwiej niż się spodziewał. Oby pozostałe rzeczy również dały się w taki sposób zakończyć.
- A, Herub, jeszcze zanim pojedziemy, jedno pytanie. Jak zamierzasz wejść do Gensokyo, przyjmując, ze znajdziemy coś co można będzie uznać za Świątynię Hakurei? Nie żebym było złośliwy, ale jeśli mam Ci zbudować portal, czy coś, to już mnie widzisz jak zapierdalam. Oh wait, skończę tylko kilkanaście wydziałów na najlepszych uczelniach, dostanę wpizdu grantów i po 400 latach dostaniesz prototyp, którego zasilanie będzie wymagało podłączenia urządzenia do jakiejś gwiazdy. Na szczęście mamy w pobliżu Słońce oczywiście – wypowiedział się Małysz z taką powagą, że można było pomyśleć, iż nie żartuje.
- Eee, Pani Mima jebnie Twilight Sparkiem, rozwali nam barierę i będziemy mogli wejść. All heil Mima-sama! - zawołał wznosząc toast ostatnim trzymanym kęsem jedzenia...

…
…
W pewnym miejscu na przecięciu wszystkich granic światów...

Blondwłosa kobieta skończyła ubierać wymyślne fioletowe kimono do snu przy pomocy swej towarzyszki o dziewięciu lśniących, lisich ogonach. Ponieważ jednak transkrypcja ich słów obecnie pozbawiona jest sensu, dla wygody tych, co czytają o tych wydarzeniach, dokonany zostanie przekład na zrozumiały język. Oczywiście, w rzeczywistości, obie kobiety rozmawiają cały czas w języku używanym w pewnym okresie w Kraju Kwitnącej Wiśni.../ z którego wiele wyrażeń zniknęło w języku obecnym...

- Pani Yukari. Wszystko idzie zgodnie z pani planem. Przez chwilę sądziłam, że może nie wyjść, jedna osoba chciała się wyłamać, jednak stwierdziła, że w zasadzie nie ma wyjścia.
- Ran, och... Ran! - zachichotała kobieta. - Oczywiście, że nie miał wyjścia. Żadna mucha nie może znaleźć wyjścia z pajęczej sieci, szczególnie, jeśli jest to pajęczyna zastawiona przez youkai. Obudź mnie po czasie gdy tam minie rok. Obserwacja tych wydarzeń jest naprawdę interesująca, ale teraz, czas na mój sen. Zajmuj się wszystkim, na co nie będę mogła mieć oka... albo więcej oczu – machnięciem dłoni spowodowała zamknięcie się niezliczonych setek źrenic obserwujących ją z czeluści miejsca, w którym się znajdowały...
- Oczywiście, pani Yukari...

[Piscilla]

Oh boy, czy nie było tego samego sposobu przy Anonie w Gensokyo już? Spodziewałam się czegoś bardziej kreatywnego, serio

(click to show/hide)

widać Małyszowi Wawa nie służy, thee

swoją drogą dość sporo czasu miał na wymyślenie czegoś lepszego... tak bardzo zawiedzion

[Kreton]

Quote from HERUBIM on October 30th, 2012, 10:24 PM

„I nadszedł czas, że Postalowiec swoim potężnym fapem....”.

This made my day.

[Mayuki]

(click to show/hide)

a właśnie dzisiaj myślałem o tym, czy Małysz ruszy w końcu z tym, wspominałem ocenę Smoka...tak bardzo jestem wzruszony ;__;

"Japiszony z wiecznie znużonymi twarzami, młode dziewczyny malujące się jak dziwki, Japończycy z dziesiątkami aparatów fotograficznych i stada hałaśliwych chłopaczków tworzyły koloryt tego miejsca." <-- brakowało mi tych opisów

Nie no, nie ma co narzekać, lokomotywa ruszyła, chociaż wiele widziało ją już na złomowaniu - ja tam się cieszę