Beta Touhou

Trochę czasu minęło, obecnie jedynymi naprawdę ulubionymi moimi dziewczynkami są Alicja, Marisa, Sakuya i Moko, przy czym Marisa już mi zbrzydła jako waifu, a do Alicji straciłem fanatyczne podejście.
Patche, Keine i Reimu są jakoś po środku, a do znienawidzonych trafiło wszystko co z nazwy lub wyglądu nie jest ludzkie.

- Och!
Milan zorientował się, że nikt poza nim nie ma zamiaru wyjścia. Wahał się czy powinien sam uciekać czy też zostać z innymi. Nie przejmował się youkai, ale nie mógł tak po prostu zostawić Marisy. Nie mając wyjścia zawrócił i bez słowa dołączył do trójki nieprzywiązującej dużej wagi do życia.

- Tam siedzi coś? - przerażony powtórzył w myślach usłyszane przed chwilą słowa.
Milan przez chwilę zastanawiał się czy na pewno dobrze usłyszał. Miał nadzieję, że niczego więcej nie zastaną, bo nic nie wskazywało na obecność czegokolwiek poza nim i pozostałą czwórką. Już był bliski kolejnego załamania gdy nagle wpadł na pomysł. Im prędzej zobaczą co to jest, tym prędzej wyjdą z jaskini. Ryzyko jest ogromne, ale skoro nikt nie chce opuścić tego miejsca z niczym to nie ma wyboru.
- Cokolwiek to jest, sprawdźmy to póki niczego się nie spodziewa. - niepewny własnych słów zaproponował cicho, by nie zwrócić uwagi ewentualnego lokatora, a po chwili dodał - No chyba, że ktoś chce wyjść stąd już teraz.
Może nie on jeden nie ma ochoty na spotkanie z "czymś siedzącym tam jeszcze", nadzieję zawsze warto mieć.

Sterty kości i ogromne pajęczyny nie zachęcały chłopaka do dłuższego pobytu w jaskini. Zaczynał już powoli trząść się ze strachu i zastanawiać się czy uda mu się zmyć się po pierwsze niezauważonym, a po drugie nie napotykając po drodze smoka. Nagle jego rozmyślania nad ucieczką przerwał krzyk i odgłos uderzenie. Spojrzał w stronę, z której doszedł go hałas i ujrzał nieprzytomnego wróblego youkai z ręką wyraźnie wskazującą pajęczynę, na której znajdowało się coś co wyglądało na łuskę, zapewne smoka.
To było zdecydowanie za dużo. Milan wpadł panikę, osunął się na kolana i zakrył twarz dłońmi.
- Błagam! Idźmy już stąd! Wiemy, że był tu smok! Jedyne co tu możemy znaleźć to śmierć! - wykrzyczał jednym tchem, piszczącym, przelękniętym, dziecięcym głosem.

Chłopak spodziewał się, że zostanie zignorowany przez czarownicę, więc nie przejął się w pierwszej chwili jej zniknięciem. Nie wygląda na to, by nagle znikąd zjawił się tutaj smok. Rozglądał się dookoła nie wiedząc co zrobić, aż w końcu zatrzymał wzrok na pozostałej z nim dwójce.
- Będziemy tak bezczynnie czekać tutaj aż wrócą? - zapytał

Widok, choć niewyraźny, szokował na tyle by chłopak nawet przez chwilę nie zastanawiał się nad odpowiedzią.
- Z chęcią polecę sam. Nie chcę wpakować się razem z tobą prosto w paszczę smoka. - odpowiedział i zeszkoczył z miotły.
Chłopak wisząc w powietrzu patrzył przez chwilę na wybieloną kotlinę. Normalnie zrobiłoby mu się słabo i uciekałby jak najdalej, ale ciekawość wzięła górę.
- Te kości jakoś wyjątkowo zachęcająco nie wyglądają, ale szkoda byłoby zawracać teraz nie zobaczywszy smoka. - stwierdził na głos i ruszył za pozostałymi.

- A... A skąd mam wiedzieć? Co ty m-myślisz... - wydukał po czym wpadł w histerię - Tak! Oczywiście! Jestem znawcą smoków! W Europie jest pełno smoków! Masz jakieś wątpliwości co do mojej wiedzy? MASZ?! WIEM ŻE MASZ! MASZ TEŻ POWAŻNY PROBLEM, BO... - zamilkł zrozumiawszy, że stracił panowanie nad sobą.
Chłopak schował głowę w ramiona i udawał, że nic się nie stało.
- Jeśli chcesz się oddzielić, żebyśmy szukali na własną rękę, to śmiało. Nie mam już nic przeciwko. - wyszeptał do siedzącej przed nim na miotle Marisy.

Milan

- Przedstawić się? - zastanawiał się przez chwilę co powiedzieć.
- Milan Štenević, czarownik zwyczajniejszy od koleżanki Marisy. Wystarczy? - przedstawił się po czym dodał - Na skarby bym nie liczył. Dziwne rzeczy się tu dzieją, ale smok gromadzący cokolwiek wartościowego brzmi zbyt fantastycznie. No i jestem przeciwny robieniu czegokolwiek destrukcyjnego. Nie chcę problemów.
Wiedział, że czarownica nie jest nastawiona pokojowo, więc planował już ewentualną ucieczkę w razie walki z gadem. Nie warto narażać życia tylko po to by przyjrzeć się stworowi. Jest tu tyle dziwnych zjawisk, że nie ma co żałować zmarnowania szansy na zobaczenie jednego z nich.