Beta Touhou

- Teoretycznie i praktycznie będziesz pracowała, bo będziemy przecież siedzieli przed bramą. Nie martw się cała winę przyjmę na siebie ja osobiście. - wyjaśnił pokrótce.
- A jeśli Panna Sakuja będzie miała wątpliwości to od czego mamy mój piękny uśmiech, chociaż szczerze wątpię by ktoś taki jak ona by się zgodził na piknik razem z nią. A tobie się przyda odpoczynek, co nie? To ja idę po rzeczy a ty się zastanów, ale wiedz że liczę na ciebie wielce. - po wypowiedzeniu tych słów ruszył dziarsko do wnętrza rezydencji, nucąc sobie jakąś melodyjkę.

Zauważywszy Meiling zakradł się za nią. Podszedł cicho jak kot. Po czym dziabną stanowczo w boki strażniczki.
- Hahah! CO robisz? - zaśmiał się.
Poczekał na reakcje Meiling i powiedział:
- Urządzamy mały piknik ze znajomymi przed bramą rezydencji, może się dołączysz? Idę teraz do kuchni po kosz z jedzeniem, oraz do swojej sypialni po kocyk. Proszę dołącz do nas, będzie wesel w większej grupie. - powiedział wesoło, było widać  że jest w dobrym humorze.

Sukienka, skrzydła, aureola - jakaś Anielica na 900%

Ranalcus przeczesał swoje włosy dłonią.
- Moja Matka zawsze mówiła: "Wyjdzie w praniu". Dopóki nie zobaczymy to się nie dowiemy, co nie Lucy? Najwyżej wyniosę wam ten tort i zrobimy sobie mały piknik przed rezydencją?
- Ale ty Amber się chyba nie boisz?

- Proszę się nie martwić zostanę tak długo aż Rezydencja zostanie ukończona, albo i dłużej jeśli będziesz chciała Księżniczko. - Zwrócił się z tym słowami do Meiling.
- Uh, oh chyba raczej nie... Teraz przypomniało mi się że dla Panienki Remili się to nie spodoba raczej. I Dla każącej ręki Sakuji też... - przełknął ślinę.
- Zostanę tak długo jak tylko będę, mógł. I jeśli znowu pojawi się Pani Sakuja, to spróbuję jej wytłumaczyć że nie jesteś niczyją własnością i masz prawo robić co chcesz. - powiedział ostatnie słowa z wielką pewnością i bijąca z nich dumą.

- Zaiste Amber, z całą przyjemnością będziemy razem podróżowali. Mam nadzieje że zostaniemy dobrymi przyjaciółmi. - słowa te skierował do nowo zaznajomionej ślicznej wróżki.
- Będę miał trochę pracy przed ucztą ale na pewno znajdę trochę czasu aby was oprowadzić po włościach Panienki Scarlet.

- Kłaniam się do samej ziemi  panienko. jestem Ranalcus Von Braun, kucharz w Rezydencji Jaśnie Panienki Scarlet oraz przyjaciel Meiling, miło mi panienkę poznać. - ukłonił się zamaszyście.
- Proszę mi wybaczyć pytanie, ale interesuje mnie dlaczego Panna Eru, jesli moge sie tak do Panny zwracać, pomaga "naszej" Strażniczce? - Starał się nie podlizywać zbytnio dla nowo poznanej kobiety, co było wielce trudne.

- Coś, coś się stało? - był lekko zdezorientowany, większość osób się go bała albo wręcz nienawidziła, przez zachowanie i wzrost. Szczególnie ktoś tak drobny jak wróżka miał się prawo go bać, takiego potwora jakim się stał. Ale ta chyba jednak byłą inna, chyba była nim zainteresowana!
Von Braunowi od razu poprawił się humor.
- Mam pomysł chodźmy do rezydencji! Ugoszczę was wszystkich  w mojej kuchni, strażniczka nas wpuści to moja dobra znajoma i współpracownica. Zjemy coś, porozmawiamy i się pośmiejemy. Was wróżki też zapraszam. Wszystko już sobie wyjaśniliśmy, to teraz jakoś tą zgodę trzeba przypieczętować, mam gdzieś jeszcze resztki torciku śmietankowego. Lucy, zaniesiesz potem kawałek tego torciku dla babci, na pewno się ucieszy, odprowadzę ciebie pod same drzwi jej domku. Roślinka też z nami idzie.